Þorkell svarar: "Tak sjálfur við þinn ef þú þykist ofgefið hafa eða þér
leiki afturmund að en eg mun ekki alnarkefli af honum höggva. Mun eg bæði
til hafa atferð og eljun að afla mér annan við."
Þá segir konungur og allstillilega: "Bæði er Þorkell að þú ert mikils verður
enda gerist þú nú allstór því að víst er það ofsi einum bóndasyni að keppast
við oss. En eigi er það satt að eg fyrirmuni þér viðarins ef þér verður
auðið að gera þar kirkju af því að hún verður eigi svo mikil að þar muni of
þitt allt inni liggja. En nær er það mínu hugboði að menn hafi litla nytsemd
viðar þessa og fari því firr að þú getir gert neitt mannvirki úr viðinum."
Eftir það skilja þeir ræðuna. Snýr konungur í brott og fannst það á að honum
þótti verr er Þorkell vildi að engu hafa það er hann lagði til. Lét konungur
það þó ekki við veðri komast. Skildust þeir Þorkell með miklum kærleik.
Stígur Þorkell á skipfjöl og lætur í haf. Þeim byrjaði vel og voru ekki
lengi úti. Þorkell kom skipi sínu í Hrútafjörð. Hann reið brátt frá skipi og
heim til Helgafells. Allir menn urðu honum fegnir. Hafði Þorkell fengið
mikinn sóma í þessi ferð. Hann lét upp setja skip sitt og um búa og fékk
kirkjuviðinn til varðveislu þar er vel var kominn því að eigi varð norðan
fluttur um haustið því að hann átti starfsamt jafnan. Þorkell situr nú heima
um veturinn í búi sínu. Hann hafði jóladrykkju að Helgafelli og var þar
fjöl- menni mikið. Og með öllu hafði hann mikla rausn þann vetur en Guðrún
latti þess ekki og sagði til þess fé nýtt vera að menn mikluðu sig af og það
mundi og á framreitum er Guðrúnu skyldi til fá um alla stórmennsku. Þorkell
miðlaði marga góða gripi þann vetur vinum sínum, er hann hafði út haft.