Kærðu menn nú þetta vandkvæði mjög.
People now complained much about this trouble.
Þótti mönnum Arnkell eiga að ráða bætur á.
People thought Arnkell would have to advise atonement for (this).
Arnkell bauð þeim öllum til sín er það þótti vildara en vera annars staðar.
Arnkell invited them all to him who that that better than to be in another place. (?)
En hvar sem Arnkell var staddur varð aldrei þar mein að Þórólfi og sveitungum hans.
And where Arnkell was situated there never became there damage from Thorolfr and his crew.
Svo voru allir menn hræddir við afturgöngur Þórólfs að engir menn þorðu að fara ferða sinna, þó að erindi ættu, um veturinn.
All people were so afraid of Thorolfr’s going’s-about-after-death [no, that wasn’t in Z., but I think that’s the idea], that no one dared to go on his journeys, even if he should have errands, during the winter.
En er af leið veturinn voraði vel.
And at the conclusion of winter, it well became spring.
Og er þeli var úr jörðu sendi Arnkell mann inn á Kársstaði eftir Þorbrandssonum og bað þá fara til með sér að færa Þórólf brott úr Þórsárdal og leita annars legstaðar.
And when (the) frost was out of (the) ground, then Arnkell sent a man inwards to Karsstad for the sons of Thorbrand and asked them to go with him to transport Thorolfr way out of Thorsdale and look for another burial place. (If at first you don’t succeed, dig, dig again.)
Jafnskylt var öllum mönnum í lögum þeirra að færa dauða menn til graftrar sem nú ef þeir eru kvaddir.
It was equally urgent to all men in their laws to convey dead men to burial as now if they were summoned.
En er Þorbrandssynir heyrðu þetta kváðu þeir sér enga nauðsyn til bera að leysa vandkvæði Arnkels eða manna hans.
And when Thorbrand’s sons heard this they said for themselves no need to convey (anyone to a new grave) to get rid of Arnkel’s and his men’s troubles.
Þá svarar Þorbrandur karl: "Það er nauðsyn," segir hann, "að fara ferðir þær allar er mönnum eru lögskuldir til og eruð þér nú þess beiddir er þér eigið eigi að synja."
Then old man Thorbrandr answers: “It is a need,” he says, “to make a journey all the men who were bound by law and you are now asked that which you have not to refuse.”
Þá mælti Þóroddur við sendimanninn: "Far þú og seg Arnkatli að eg mun fara ferð þessa fyrir oss bræður og kem eg til Úlfarsfells og finnumst þar."
Then Thoroddr said to the messenger: “You go now and tell Arnkatll that I will go on this journey for us brothers, and I (will) come to Ulfar’s-fell and we will meet there.”
Nú fór sendimaðurinn og sagði Arnkatli.
The messenger now went and told Arnkatl.
Bjó hann nú ferð sína og voru þeir tólf saman.
He now prepared for his journey, and they were 12 together.
Höfðu þeir með sér eyki og graftól.
They had with them a cart and digging tools.
Fóru þeir fyrst til Úlfarsfells og fundu þar Þórodd Þorbrandsson og voru þeir þrír saman.
They went first to Ulfar’s-fell and met there Thorodd Thorbrandson and they were three altogether.
Þeir fóru upp yfir hálsinn og komu í Þórsárdal og til dysjar Þórólfs, brjóta dysina og finna Þórólf þar ófúinn og var hann nú hinn illilegasti.
They went up over the ridge and came to Thorsar-dale and to Thorolfr’s cairn, broke (open) the cairn and discovered Thorolfr there un-decayed, and he was now the most hideous.
Þeir tóku hann upp úr gröfinni og lögðu hann í sleða og beittu fyrir tvo sterka yxn og drógu hann upp á Úlfarsfellsháls og voru þá þrotnir yxnirnir og teknir aðrir og drógu hann inn á hálsinn.
They took him up out of the grave and laid him in a sledge and hitched in front two strong oxen and drew him up to Ulfar’s-fell’s-ridge, and then the oxen were exhausted, and (they) take others and drew him inwards to the ridge.
Ætlaði Arnkell að færa hann inn á Vaðilshöfða og jarða hann þar.
Arnkell intended to convey him inwards to Vadilshofda and bury him there.