69. kafli - Boð Þorkels og Guðrúnar
Þetta haust hafði Gunnar Þiðrandabani verið sendur Guðrúnu til trausts og
halds. Hún hafði og við honum tekið og var leynt nafni hans. Gunnar hafði
sekur orðið um víg Þiðranda Geitissonar úr Krossavík sem segir í sögu
Njarðvíkinga. Fór hann mjög huldu höfði því að margir stórir menn veittu þar
eftirsjár.
Hið fyrsta kveld veislunnar er menn gengu til vatns stóð þar maður mikill
hjá vatninu. Sá var herðimikill og bringubreiður. Sá maður hafði hatt á
höfði. Þorkell spurði hver hann væri. Sá nefndist svo sem honum sýndist.
Þorkell segir: "Þú munt segja eigi satt. Værir þú líkari að frásögn Gunnari
Þiðrandabana. Og ef þú ert svo mikil kempa sem aðrir segja þá muntu eigi
vilja leyna nafni þínu."
Þá svarar Gunnar: "Allkappsamlega mælir þú til þessa. Ætla eg mig og ekki
þurfa að dyljast fyrir þér. Hefir þú rétt kenndan manninn. Eða hvað hefir þú
mér hugað að heldur?"
Þorkell kvaðst það vilja mundu að hann vissi það brátt. Hann mælti til sinna
manna að þeir skyldu handtaka hann. En Guðrún sat innar á þverpalli og þar
konur hjá henni og höfðu lín á höfði. En þegar hún verður vör við stígur hún
af brúðbekkinum og heitir á sína menn að veita Gunnari lið. Hún bað og engum
manni eira þeim er þar vildu óvísu lýsa. Hafði Guðrún lið miklu meira.
Horfðist þar til annars en ætlað hafði verið.
Snorri goði gekk þar í milli manna og bað lægja storm þenna: "Er þér Þorkell
einsætt að leggja ekki svo mikið kapp á þetta mál. Máttu sjá hversu mikill
skörungur Guðrún er ef hún ber okkur báða ráðum."
Þorkell lést því hafa heitið nafna sínum, Þorkatli Geitissyni, að hann
skyldi drepa Gunnar ef hann kæmi vestur á sveitir "og er hann hinn mesti
vinur minn."
Snorri mælti: "Miklu er þér meiri vandi á að gera eftir vorum vilja. Er þér
og þetta sjálfum höfuðnauðsyn því að þú færð aldrei slíkrar konu sem Guðrún
er þótt þú leitir víða."