"Sýndist mér nú það ráð," segir Snorri, "sem eg ræddi fyrir þér áður þú
fórst utan að þú tækir þig úr förum og settist um kyrrt og aflaðir þér
kvonfangs þess hins sama sem þá var orði á komið."
Þorkell svarar: "Skil eg hvar þú ferð og allt er mér slíkt hið sama nú í hug
sem þá ræddum við því að eigi fyrirman eg mér hins besta ráðs og hins
göfgasta ef það má við gangast."
Snorri mælti: "Til þess skal eg boðinn og búinn að ganga með þeim málum
fyrir þína hönd. Er nú og af ráðinn hvortveggi hluturinn sá er þér þótti
torsóttlegastur ef þú skyldir fá Guðrúnar að Bolla er hefnt enda er Þorgils
frá ráðinn."
Þorkell mælti: "Djúpt standa ráð þín Snorri og að vísu vil eg að venda þessu
máli."
Snorri var að skipi nokkurar nætur. Síðan tóku þeir skip teinært er þar
flaut við kaupskipið og bjuggust til ferðar hálfur þriðji tugur manna. Þeir
fóru til Helgafells. Guðrún tók við Snorra ágæta vel. Var þeim veittur
allgóður beini.
Og er þeir höfðu verið þar eina nótt þá kallar Snorri til tals við sig
Guðrúnu og mælti: "Svo er mál með vexti að eg hefi ferð þessa veitt Þorkatli
Eyjólfssyni vin mínum. Er hann nú hér kominn sem þú sérð en það er erindi
hans hingað að hefja bónorð við þig. Er Þorkell göfugur maður. Er þér og
allt kunnigt um ætt hans og athæfi. Skortir hann og eigi fé. Þykir oss hann
nú einn maður líkastur til höfðingja vestur hingað ef hann vill sig til þess
hafa. Hefir Þorkell mikinn sóma þá er hann er út hér en miklu er hann meira
virður þá er hann er í Noregi með tignum mönnum."
Þá svarar Guðrún: "Synir mínir munu hér mestu af ráða, Þorleikur og Bolli,
en þú ert svo hinn þriðji maður Snorri að eg mun mest þau ráð undir eiga er
mér þykja allmiklu máli skipta því að þú hefir mér lengi heilráður verið."