Með jarli voru bræður tveir, sænskir að ætt. Hét annar Halli en annar
Leiknir. Þeir voru menn miklu meiri og sterkari en í þann tíma fengjust
þeirra jafningjar í Noregi eða víðara annars staðar. Þeir gengu berserksgang
og voru þá eigi í mannlegu eðli er þeir voru reiðir og fóru galnir sem
hundar og óttuðust hvorki eld né járn. En hversdaglega voru þeir eigi illir
viðureignar ef eigi var í móti þeim gert en þegar hinir mestu örskiptamenn
er þeim tók við að horfa. Eiríkur hinn sigursæli Svíakonungur hafði sent
jarli berserkina og setti varnað á að hann skyldi gera vel til þeirra og
sagði sem var að hið mesta fullting mátti að þeim verða ef til yrði gætt
skapsmuna þeirra.
Um vorið er Vermundur hafði verið einn vetur með jarli þá fýstist hann til
Íslands og bað jarl gefa sér orlof til þeirrar ferðar.
Jarl bað hann fara sem hann vildi og bað hann hugsa um áður "ef nokkurir eru
þeir hlutir í mínu valdi, aðrir meir en aðrir, er þú vilt þiggja þér til
framkvæmdar en báðum okkur til sæmdar og virðingar."
En er Vermundur hugsaði eftir hverra hluta hann skal af jarli beiðast þá kom
honum í hug að honum mundi mikillar framkvæmdar afla á Íslandi ef hann hefði
slíka eftirgöngumenn sem berserkirnir voru. Og staðfestist það í skapi hans
að hann mundi leita eftir ef jarlinn vildi fá honum berserkina til
eftirgöngu. En það bar til er hann beiddist þessa að honum þótti Styr bróðir
sinn mjög sitja yfir sínum hlut og hafa ójafnað við sig sem flesta aðra þá
er hann fékk því við komið. Hugði hann að Styr mundir þykja ódælla við sig
að eiga ef hann hefði slíka fylgdarmenn sem þeir bræður voru.
Nú segir Vermundur jarli að hann vill þann sóma af honum þiggja að hann gefi
honum til trausts og fylgdar berserkina.