Það kann og vera ef á þingreiðina er hætt að vandræðin aukist ef málin eru
með ofurkappi varin. Hinn er annar kostur," segir hann, "að leggja á allan
hug að þér komist utan með lausafé yðvart en þá leikist um lönd sem auðið
er, þau sem eigi verða seld."
Þeirrar liðveislu var Álfgeir fúsastur. Þórarinn kvaðst og eigi sjá efni sín
til að bæta sakir þær allar með fé er gerst höfðu í þessum málum. Vermundur
kvaðst eigi mundu skilja við Þórarin, hvort er hann vildi að hann færi utan
með honum eða veita honum vígsgengi hér á landi. En Þórarinn kaus að Arnkell
veitti þeim til utanferðar.
Síðan var maður sendur út á Eyri til Bjarnar stýrimanns að hann skyldi allan
hug á leggja að búa skip þeirra sem fyrst mátti hann.
22. kafli
Nú skal segja frá Snorra goða að hann tók við eftirmáli um víg Þorbjarnar
mágs síns. Hann lét og Þuríði systur sína fara heim til Helgafells því að sá
orðrómur lék á að Björn, sonur Ásbrands frá Kambi, vendi þangað komur sínar
til glapa við hana. Snorri þóttist og sjá allt ráð þeirra Arnkels, þegar
hann spurði skipbúnaðinn, að þeir mundu eigi ætla fébótum uppi að halda
eftir vígin við það að engar voru sættir boðnar af þeirra hendi. En þó var
kyrrt allt framan til stefnudaga.
En er sá tími kom safnar Snorri mönnum og reið inn í Álftafjörð með átta
tigu manna því að það voru þá lög að stefna heiman vígsök svo að vegendur
heyrðu eða að heimili þeirra og kveðja eigi búa til fyrr en á þingi.
En er ferð þeirra Snorra var sén af Bólstað þá ræddu menn um hvort þegar
skyldi sæta áverkum við þá því að fjölmennt var fyrir.
Arnkell segir að eigi skal það vera "og skal þola Snorra lög," segir hann og
kvað hann það eitt að gera svo búið er nauðsyn rak til.
Og er Snorri kom á Bólstað voru þar engi áköst með mönnum. Síðan stefndi
Snorri Þórarni til Þórsnessþings og þeim öllum er að vígum höfðu verið.
Arnkell hlýddi vel stefnunni. Eftir það riðu þeir Snorri í brott og upp til
Úlfarsfells.