Þeir Arnkell hljópu inn í dyrnar og sáu hvar Katla var og lék að hafri sínum
og jafnaði topp hans og skegg og greiddi flóka hans.
Þeir Arnkell gengu í stofu og sáu hvergi Odd. Lá þar rokkur Kötlu í bekknum.
Þóttust þeir þá vita að Oddur mundi eigi þar hafa verið, gengu síðan út og
fóru í brott.
En er þeir koma nær því sem fyrr hurfu þeir aftur þá mælti Arnkell: "Ætlið
þér eigi að Oddur hafi verið í hafurslíkinu?"
"Eigi má vita," segir Þórarinn. "En ef vér hverfum nú aftur þá skulum vér
hafa hendur á Kötlu."
"Freista munum vér enn," segir Arnkell, "og vita hvað í gerist," og snúa enn
aftur.
En er sén var ferðin bað Katla Odd ganga með sér. En er þau koma út gekk hún
til öskuhaugs og bað Odd leggjast niður undir hauginn "og ver þar hvað sem í
gerist."
En er þeir Arnkell komu á bæinn hljópu þeir inn og til stofu og sat Katla á
palli og spann. Hún heilsar þeim og kvað þá þykkfarið gera. Arnkell kvað það
satt.
Förunautar hans tóku rokkinn og hjuggu í sundur.
Þá mælti Katla: "Eigi er nú það heim að segja í kveld að þér hafið eigi
erindi haft hingað í Holt er þér hjugguð rokkinn."
Síðan gengu þeir Arnkell og leituðu Odds úti og inni og sáu ekki kvikt utan
túngölt einn, er Katla átti, er lá undir haugnum og fóru brott eftir það.
Og er þeir koma miðleiðis til Mávahlíðar kom Geirríður í móti þeim og
verkamaður hennar með henni og spurði hversu þeim hefði farist. Þórarinn
sagði henni.
Hún kvað þá hafa varleitað hans Odds "og vil eg enn að þér hverfið aftur og
mun eg fara með yður og mun eigi mega með laufsegli að sigla þar sem Katla
er."
Síðan snúa þeir aftur. Geirríður hafði blá skikkju yfir sér. Og er ferð
þeirra var sén úr Holti er Kötlu sagt að nú væru fjórtán menn saman og einn
í litklæðum.
Þá mælti Katla: "Mun Geirríður tröllið þar komin og mun þá eigi
sjónhverfingum einum mega við koma."