Hvítserkr svarar: "Ef ek réða, þá skyldum vér fara til Serklands."
Jökull segir, at hann skyldi því ráða, - "tak til ok seg fyrir leiðinni."
Hann segist svá gera mundu. Gaf þeim síðan vel byri ok kómu við Serkland í
þá höfn, er þeir vildu kjósa, fyrir höfuðborg Soldáns konungs. Konungr sendi
til skips, ok þegar hann vissi, hverir menn at landi váru komnir, gekk hann
sjálfr til strandar. Hvítserkr ok Marsibilla runnu í móti honum. Varð þá
mikill fagnaðarfundr.
Konungr bauð Jökli heim með sér til veizlu með alla sína menn, ok þat þáði
hann, ganga síðan heim til hallar. Settist konungr í hásæti ok á aðra hönd
honum Jökull, en sonr hans á aðra. Var Jökli þar leitat inna helztu
virðinga. Konungr spyrr Hvítserk, hvat fram hefði farit um hans ævi, síðan
þeir skildu. Hann segir honum allt sem greiniligast ok hversu Jökull hefði
hjálpat honum ok hverr afreksmaðr hann var. Konungr lét vel yfir ok kvað
hann vera afbragð flestra manna.
Var nú gleði mikil í höllinni ok glaumr ok drukkit fímet ok klaret. Þar var
sungit, básúnat ok leikit með allra handa hljóðfærum, er fá kunni.