"Mál er komit at ferðast," segir Gnípa.
"Ekki dvelr mik," segir Jökull.
Fara þau leið sína. Gengr Gnípa fyrir, en Jökull eftir. Verðr hon heldr
greiðfara. Þau ganga inn með firðinum, þar til er hann þrýtr. Er þá langt af
nóttu. Þá koma þau at hömrum stórum ok bröttum björgum. Hon víkr þar upp at,
sem einstigit er, ok koma þau þá at helli stórum.
Gnípa mælti: "Hér er hellirinn Skráms konungs. Hefir hann boðit hingat öllum
jötnum ok flagðkonum, er í óbyggðum búa, ok munu þeir færa þik til heljar,
er þeir sjá þik, hverju ek vilda ekki valdit hafa. Hér er gull eitt, er ek
vil gefa þér. Þar er í sá náttúrusteinn, ef þú dregr gullit upp á fingr þér,
þá sér þik engi framar en þú vilt."
Jökull þakkar henni gjöfina, ok ganga þau síðan í hellinn. Jökull sá, at þar
var tröllum skipat á báða bekki, ok heilsuðu allir Gnípu. Skrámr bað hana
ganga um beina þeira. Hon kvað svá vera skyldu. Lét hon þá bera inn öl þat,
sem áfengast var, en þeir slokuðu stórum, ok var drykkjan óstjórnlig, svá
þeir urðu allskjótt drukknir. Þá mátti heyra illyrði nóg ok árásir, einnig
sjá margan hnefapústr ok hárrykkjur.
Þetta þolir Jökull ekki, ok hleypr inn í þvöguna ok drepr hvern af öðrum ok
hvern um þveran annan, ok er nú eigi traust um, at hverr kenndi öðrum þessi
fádæmi ok undr, en engi sér Jökul. Er nú næsta gangmikit í hellinum. Rotslær
hverr annan ok drepr um síðir, þar til allir váru fallnir, konur ok karlar,
útan Skrámr ok sonr hans. Jökull gekk innar at Skrámi ok leggr sverðinu í
gegnum hann, ok dettr hann þá fram á gólfit, svá þá varð dynkr mikill.

Fred & Grace Hatton
Hawley, Pa.