"Mál er heim at fara," segir Gnípa.
Þeir gerðu svá. En er þeir váru komnir í skálann, sagði Jökull Gnípu allt
sem farit hafði.
Gnípa mælti: "Mikil eru þessi tíðendi, at þit hafið drepit föður minn ok
móður ok systkin mín, en ek hefi hjálpat mönnum ykkar, því bræðr mínir hefði
drepit þá alla, ef ek hefða ekki hér verit. Eru sex dauðir, en tólf lifa.
Hefir þú nú fullhefnt þinna manna, Jökull. En ætla máttuð þit, at mér mundi
þykkja mikill frændaskaðinn, enda vána ek, at þú munir bæta mér þat, áðr en
vér skiljum."
"Svá skal vera," segir Jökull.
Batt hann um sár manna sinna ok Gnípa með honum, ok váru þeir skjótt grónir
ok albata. Skorti þá eigi þat þeir þurftu at hafa, ok var Gnípa þar jafnan.
Líða nú svá tímar. En nökkurum dögum fyrir jól kom Gnípa eigi til þeira, ok
þóttust þeir eigi vita, hvat af henni mundi orðit.
3. Jökull fekk konungsdóttur ok ríki.
Atfangadagskveldit fyrir jól gekk Jökull einn seint út. Hann sér, hvar Gnípa
gengr ok heilsar honum. Hann spyrr, hvar hon hafi verit eða hvat hon segði
tíðenda.
Gnípa segir: "Víða hefi ek nú sveimat síðan, ok er mér boðit til jólaveizlu,
ok vilda ek, at þú færir með mér."
"Þú skalt því ráða," segir Jökull, "eða hverr bauð þér?"
"Þat gerði Skrámr, er konungr er yfir öllum óbyggðum, ok allir jötnar eru
hræddir við hann. Son á hann sér, er Grímnir heitir, allgott mannsefni, ok
verðr í engan máta föður síns eftirbátr. Berr hann svá hér af ungum mönnum,
at vér vildum meyjarnar hann gjarna eignast hver fyrir sik. Er hann nú tólf
vetra, ok þá þætti mér þú vel fram ganga, Jökull vinr, ef ek fenga hann."
"Ek skal nökkut til sjá," segir Jökull.