Gekk hon svá sína leið, en þeir gengu inn í hellinn. Var þá orðit myrkt af
kveldi.
Þeir sá, at þrjú flögð sátu við eldinn, ok var ketill yfir eldinum. Jökull
lætr sér óbilt verða, bregðr sverðinu ok höggr á háls jötninum, svá af tók
höfuðit ok hraut ofan í ketilinn. Þá brugðu flagðkonurnar við ok stóðu upp.
Í því viðbragði leggr Úlfr í gegnum aðra með spjóti, en önnur hleypr á
Jökul, svá honum var búit við falli ok hörfaði fast. Síðan réðust þau á ok
glímdu lengi ok rákust um hellinn ok at eldinum. Urðu þá allmiklar
sviptingar, því hvárt vildi færa annat á eldinn niðr. Tók þá tröllkonan óðum
at blása. Í því varð Jökli höndin laus ok hljóp undir hana ok færði yfir
höfuð sér ok steypti henni á höfðinu í ketilinn, ok lét hon þar sitt líf.
Síðan gengu þeir innar eftir hellinum ok kómu at einum afhelli. Þar heyrðu
þeir mannamál ok þóttust vita, at þau hjónin, Surtr ok Syrpa kerling, mundu
þar inni vera.
Surtr mælti: "Seint þykkir mér synir okkar koma heim."
Syrpa mælti: "Hvert fóru þeir, karl minn?"
"Spyrr þú at því, kerling," segir hann. "Ek sendi þá bræðr, Sám, Sniðil ok
Eitil, til skála þeira Jökuls ok Úlfs þess erendis at drepa þá alla, en
flytja hingat gózit. Kemr þó ekki mikit fyrir þær dætr okkar, Geit ok Gnípu,
sem Jökull drap."
"Satt segir þú þat, karl minn sæll," segir Syrpa, "ok förum vit brátt til
móts við þá ok vitum, hvat þá tefr."
Þau gerðu svá. Hljóp Surtr fyrir, en Syrpa seinna fram ór hellinum. Þetta
sér Jökull ok slæmir sverðinu til Surts ok á höndina, svá af tók í
olbogabótinni. Rak Surtr þá upp stóran skræk ok réð á Jökul. Varð þeira
atgangr mikill ok harðr. Barst Jökull allr fyrir orku sakir, en þó var hann
svá mjúkr, at Surtr kom honum aldri af fótunum.

Fred & Grace Hatton
Hawley, Pa.