"Ek þykkjumst gerla vita," segir Gnípa. "Hér er kominn Jökull, sonr Búa ok
Fríðar Dofradóttur. Af honum gengr nú mest frægð, ok hefði sú betr, er
slíkan mann ætti."
Geit segir þá við Gnípu: "Göngum til móts við hann ok bjóðum honum tvá
kosti, þann eina, at hann eigi aðra hvára okkar, hinn annan, at vit skulum
drepa hann ella."
"Svá skal vera, systir sæl," segir hon.
Eftir þat gengu þær til móts við Jökul ok stigu heldr stórum. Þær váru næsta
ófrýnligar, nefsíðar, ok hekk vörrin ofan á bringu. Skinnstökkum váru þær
klæddar síðum í fyrir, svá þær stigu at mestu á þá, en bak til fylgdu þeir
ofanverðum þjóhnöppunum. Þær skelldu á lærin ok fóru mjök ókvenliga. Jökull
sá þetta ok brá sverðinu, er Fríðr, móðir hans, hafði gefit honum, ok hjó
til Geitar á hálsinn, svá af fauk höfuðit. Í því kom Gnípa at ok réð á
Jökul. Tókst þar in harðasta glíma. Varð flestallt, sem fyrir var, upp at
ganga. Gnípa gekk allfast fram, svá Jökull varð orkuvana fyrir henni ok allt
hans hold blátt ok blóðrisa. Sá Jökull, at eigi mátti svá lengi fram fara,
ok sló til sniðglímu við Gnípu, en er hana varði minnst, brá hann henni
lausamjöðm, ok kom fyrst niðr höfuðit ok síðan búkrinn. Varð þetta fall
allmikit. Gnípa mælti: "Njóttu nú fallsins, karlmaðr." Jökull mælti: "Fyrr
skaltu fara sem Geit, systir þín."
Gnípa mælti: "Eigi máttu svá gera. Þú munt vilja gefa mér líf ok seg mér,
hvers þínir menn við þurfa."
"Svá skal vera," segir Jökull, "enda vert mér trú ok liðsinnandi."
Þessu játar Gnípa. Síðan stóð hon upp ok mælti: "Ódrengiliga fór þér áðan,
Jökull, er þú drapt Geit, systur mína, tólf vetra gamalt barnit, en ek er nú
þrettán vetra. Erum vér nú sjau systkinin eftir ok ek yngst af öllum."
"Eigi ferr ek svá grannt at slíku," segir Jökull, "en hvar erum vér nú at
komnir, félagar mínir?"