Þat þóttist hann vita, at þar höfðu menn í verit. Sér hann, at þar mætti vel
um búast, er nóg væri föng til. Þessu næst hugleiðir hann, at menn mundu
leggja þat sér til orðs, at hann skildi svá við sína menn, ok snýr því út
aftr í hríðina ok ferr inn sama veg ok syndir í skerit ok kemr til manna
sinna. Eru þá sjau dauðir, en átján lifa, at fram komnir fyrir kulda sakir
nema Úlfr einn.
Jökull mælti: "Ætlið þér hér lengr at vera?"
Úlfr svarar: "Annars staðar þætti mér betra heldr en hér til lengdar."
"Vilið þér þá hlíta minni forsjá?" segir hann.
Þeir kváðust þat gjarna vilja. Fleytti hann þá Úlfi stýrimanni til lands, ok
eigi létti hann fyrri en hann hafði þeim öllum til lands komit. Gengr Jökull
þá undan þeim til skálans, ok gerðu þeir þá stóran eld. Eru þeir þá skjótt
lífvænir kompánar hans. Þykkir honum þat þá á vanta, at þeir vissu ekki,
hvar þeir váru komnir, ok þat þeir váru kostarlausir. Leið svá á kvöld.
Jökull spyrr: "Hverr er sveina fúss til at vaka í nótt?"
Úlfr svarar: "Ek ætla af mér sé færleikrinn, eða viltu ek vaka?"
"Nei," segir Jökull.
Lögðu þeir sik þá til svefns, en Jökull vakti einn. Þá sá lítit af tungli
ljóst, ok dró ýmist til eða frá. Jökli varð reikat til sjávar ok með
ströndinni. Hann sér, at mikit er rekit af gózi þeira. Hann þykkist ok þá
sjá einhver tvau kvikendi bera saman gózit í einn stað. Hann nemr staðar,
hyggr at ok hlustar til ok heyrir þá þessar tvær syrpur talast við.
Gnípa segir: "Eitthvat fór þar eftir sandinum."
"Eigi veit ek, hvat vera má," segir Geit.