Jökuls þáttr Búasonar
GUÐNI JÓNSSON
bjó til prentunar
1. Jökul hrakti til Grænlands.
Jökli þótti nú illt verk sitt, reið því þegar í burt ok til skips, er þá var
á Eyrarbakka, ok sigldi með Úlfi stýrimanni. Gaf þeim lítt byri, ok rak á
fyrir þeim myrkr ok hafvillur, svá þeir váru úti allt sumarit. En er hausta
tók, gerði storma með miklum hríðum ok frostum, svá sýldi hvern dropa, er
inn kom. Urðu allir í austri at standa bæði nætr ok daga, ok gerðust allir
mjök dasaðir ok gáfust upp um síðir nema Jökull einn. Hann gekk at ausa
aleinn í fjóra daga.
Um síðir rak skipit at skerjaklasa miklum með boðaföllum stórum. Var þá
allsterk hríðin, svá at skipit braut í spón ok týndist gózit. Komst Jökull í
sker upp með Úlfi stýrimanni ok sumir skipverjar, en sumir drukknuðu. Váru
þá allir yfirkomnir af mæði ok kulda nema Jökull einn.
Jökull spyrr nú Úlf, hvat til ráða skyldi taka. "Hvárt skulum vér láta hér
yfir drífa?"
"Nei," segir Úlfr, "þat dugir ekki. Er nú þar til órræða at leita, sem þú
ert."
Jökull segir þeim skuli at því verða, - "ok mun ek nú til lands leita."
Síðan kastaði hann sér til sunds ok lagðist inn at landinu. Þar var brim
mikit ok stór áföll, svá at honum var bágt at koma þar við sundi, ok því
kafaði hann til lands. En er hann var á land kominn, sýldi um hann öll
klæðin, en hríðin var svá sterk, at hann mátti varla ráða sér. Vissi hann ok
aldri, hvar hann fór.
Honum varð þá reikat með sjónum, ok um síðir kom hann at skála nökkurum
sterkum ok fornum. Var skálanum læst, en lykillinn greyptr í stafinn. Hann
lauk upp ok gekk þar inn, þreifar síðan fyrir sér ok fann stóran ás ok eld
í. Síðan lagði hann skíði á eldinn. Varð þá skjótt bjart um allan skálann.
Sá hann tvau rúm váru í innanverðum skálanum.