Búi mælti: "Þá skal vel við því taka."
Þá veittu þeir honum atsókn en hann varðist prúðlega. Kolfinnur eggjaði sína
menn en hlífðist sjálfur við því að hann ætlaði sér afburð. En þeim var Búi
torsóttur því að þótt þeir kæmu höggum eða lögum á hann þá varð hann ekki
sár þar er skyrtan tók en hver sem hann kom höggum á þá þurfti eigi um að
binda. Var þá svo komið að sex menn voru látnir af Kolfinni en hinir allir
sárir. Búi var sár á fæti.
Kolfinnur mælti þá: "Mikið tröll ertu Búi," sagði hann, "er þú verst svo
lengi jafnmörgum mönnum."
Búi mælti: "Þú hefir í leikandi einni haft og er það klækilegt að þora eigi
að sækja að mér."
Kolfinnur mælti: "Það mundi eg vilja að þú ættir það að segja að eg hlífist
eigi við áður en lúki."
Hljóp Kolfinnur þá að Búa með brugðið sverð og hjó hvert að öðru. Búi hlífði
sér með skildinum. Kolfinnur hjó hart og tíðum og sótti alldrengilega. Hjóst
þá allmjög skjöldur Búa. En er Kolfinni rénaði hin mesta atsókn og hann
mæðist þá herti Búi að honum og gekk þá fram frá steininum. Hann hjó þá eigi
mörg högg áður hann ónýtti skjöld Kolfinns. Síðan veitti hann Kolfinni það
slag að hann tók í sundur í miðju. Búi var þá og sár nokkuð bæði á höndum og
fótum þar sem eigi hafði skyrtan hlíft en ákaflega var hann vígmóður. Búi
gekk þá þangað til sem Grímur var son Korpúlfs og spurði hvort hann vildi
grið hafa. Hann kveðst það vildu.
"Þá skaltu það sverja," segir Búi, "að vera mér trúr héðan af."
Grímur kvað svo vera skyldu. Förunautar Kolfinns tóku þá og grið af Búa. Bað
hann þá taka lík Kolfinns og sjá fyrir því.
Búi tók þá hest sinn. Reið hann þar til er hann kom ofan til Elliðavatns.
Ólöf var úti og heilsaði Búa. Hann bað hana taka klæði sín og fara með sér.
Hún gerði svo. Reið hún með Búa til Kollafjarðar. Kolli var úti og fagnaði
vel Búa og bauð honum þar að vera. Búi kveðst mundu eiga þar dvöl nokkura
við laugina og binda sár sín. Var nú svo gert.