En það er hygginna manna frásögn að átta aurum gulls væri ofið í moturinn.
Kjartan var og svo kátur að boðinu að hann skemmti þar hverjum manni í tali
sínu og sagði frá ferðum sínum. Þótti mönnum þar mikils um það vert hversu
mikil efni þar voru til seld því að hann hafði lengi þjónað hinum ágætasta
höfðingja, Ólafi konungi Tryggvasyni. En þá er boðinu var slitið valdi
Kjartan góðar gjafir Guðmundi og Halli og öðru stórmenni. Fengu þeir feðgar
mikinn orðstír af þessi veislu. Tókust góðar ástir með þeim Kjartani og
Hrefnu.
46. kafli - Stolið sverðið konungsnautur
Þeir Ólafur og Ósvífur héldu sinni vináttu þótt nokkuð væri þústur á með
hinum yngrum mönnum. Það sumar hafði Ólafur heimboð hálfum mánuði fyrir
vetur. Ósvífur hafði og boð stofnað að veturnóttum. Bauð þá hvor þeirra
öðrum til sín með svo marga menn sem þá þætti hvorum mestur sómi að vera.
Ósvífur átti þá fyrri boð að sækja til Ólafs og kom hann að á kveðinni
stundu í Hjarðarholt. Í þeirri ferð var Bolli og Guðrún og synir Ósvífurs.
Um morguninn eftir ræddi kona ein um er þær gengu utar eftir skálanum hversu
konum skyldi skipa í sæti. Það bar saman og Guðrún er komin gegnt rekkju
þeirri að Kjartan var vanur að liggja í. Kjartan var þá að og klæddist og
steypti yfir sig skarlatskyrtli rauðum.
Þá mælti Kjartan til konu þeirrar er um kvennaskipunina hafði rætt því að
engi var annar skjótari til að svara: "Hrefna skal sitja í öndvegi og vera
mest metin að gervöllu á meðan eg er á lífi."
En Guðrún hafði þó áður ávallt skipað öndvegi í Hjarðarholti og annars
staðar. Guðrún heyrði þetta og leit til Kjartans og brá lit en svarar engu.
Annan dag eftir mælti Guðrún við Hrefnu að hún skyldi falda sér með motrinum
og sýna mönnum svo hinn besta grip er komið hafði til Íslands. Kjartan var
hjá og þó eigi allnær og heyrði hvað Guðrún mælti.