“Dróttinn argrar dróttar einnar, Veiði-Anakinn,” segir Víga-Óbívan. Síðan
hljóp hann fram með brugðit sverð ok hjó þegar til Veiðrar en hann hopaði
undan.
“Þú ert orðinn veikr, gamall maðr,” mælti Veiðr.
“Enn færðu eigi haft mál þitt, Veiði-Anakinn,” segir Víga-Óbívan, “Ef þú
slær mik niðr, svá monk verða sterkari an þú fengir trúat.” Veiðr hljóp út
þegar ok hafði brugðit sverðit Ljósamæki inn rauða. Lengi bǫrðusk þeir, ok
vǭru þeir jafndrengilegir, ok engi gaf upp.
Nú beint summu þau Hólmgǫngu-Hani aptr til Dauðastjǫrnu, en hermennirnir
geymdu þau eigi, því at þeir athuguðu hólmgǫnguna Veiðrs ok Víga-Óbívans.
Ok es Leia konungsdóttir sá skipit Falkann, sagði hon Hana, “Þú stýrir þessu
skipi? Svá ertu djarfari an ek hafða trúat.”
En Lúkr spurði Hana, “Es skipit í lagi?”
“Svá sýnist þat,” segir Hani, “Ef vér fengum þagat komit. Þess vonak, at inn
gamli maðr gefi Veiðri hart slag, til þess at vér fengim komizt undan.”
“Þá fǫrum vér sem bráðast,” segir Lúkr, ok hljópu þau ǫll til Falkans meðan
hermennirnir geymdu hólmgǫnguna. En Víga-Óbívan sá hlaupit þetta, ok þá
íhugaði hann þat, at hann fengi eigi unnit Veiðr yfirkominn, en hann vissi
þann galdr, es hann fengi sunginn, til þess at maðr fengi lifat eptir þat at
ættmaðr sinn hefði hann drepinn. En þat fall hlýtr valdit af þeim manni, es
hafði kyn sitt eigin svikit, ok maðr svá drepinn fær lifat ósénn ok
ósnortinn svá lengi sem hann hvetti ættmenn sína til þess at drepa
svikarann. Ok maðr sá, es sǫng þenna galdr, þó ósénn ok ósnortinn af ǫllum,
væri heyrðr af mǫnnum þeim, es sóttu at hefna hans. Slíkr galdr fengi òk
hætt við ǫll galdralǫg, þau es svikarinn sjálfr hafði sungin, ok þess vegna
fengu þeir Lúkr komizt undan ok lifat til þess at hefna síðarr.