Gjarna, dróttning mín,” segir Hani, “Allt vas í lagi fyrr en þú fœrðir øss
higat. Þat es eigi langt nú fyrr en þeir læra hvat kom fyr øss.”
“Allt fengi hafa komizk fyr øss verr,” segir Lúkr, “Vér lifum enn.”
En es hann þetta segir, heyra þau dryn stórs dýrs, ok harki undir þeim
hreyfðizk nekkvat. Tsiubakka hræddisk mjǫk, ok sótti at renna hærr upp á
harkakesti.
“Verr?” segir Hani, “Þat verðr verr. Nekkvat lifir hér.”
En þá kom inn stóri ormr upp neðan, ok fnýsti eitri alla leið fyr sik fram.
Hann þreif upp Lúk í inum langa sporði, ok sótti at kœfa hann í
harkakestinum.
En eigi hræddizk Hólmgǫngu-Hani né óttask við þann orm. Hann hóf upp atgeir
þann, es Lúkr hafði loknaðan, ok á átgeiri þeim hafði Lúkr skrifaðar rúnar,
sem vas fyrr sagt, ok rúna vegna fengi hann með þann talazk við Þrípíó ok
Artú á Fálkinum.
“Allt es eigi í lagi hér -” segir Þrípíó, en Hólmgǫngu-Hani bauð hann þegja.
“Vér erum komnir á harkabátinum,” segir Hólmgǫngu-Hani, “Ok hér es dreki
stórr, þann es ek vilda drepa, fyrr en hann drepr okkr Lúk. Hvat ræðr þú?”
En Þrípíó svarar, “Gør grǫf í harka, ok sit þar í, ok legg til hjartans
orminum.”
En Hólmgǫngu-Hani gørir eptir þessu. Ok es ormrinn skreið yfir grǫfina, þá
leggr Hani øxini undir bæxlit vinstra, svá stóð við hamri. Þá hleypr
Hólmgǫngu-Hani upp ýr grǫfinni ok kippir at sér exinni ok hefir allar hendr
blóðgar upp til axlar. Ok es inn mikli ormr kenndi síns banasárs, þá laust
hann hǫfðinu ok sporðinum, svá at allt brast í sundr es fyr varð, ok Lúkr
varð leystr.