“Es Víga-Óbívan Kvæggansson hér á skipi þessu? Eða hvar es hann?” kvað Leia.
“Komtu með mik nú,” segir Lúkr, “Af því at hermenninir monu finna okkr
snart.”
Es þau Leia stíga ýr rúmi sínu, stóðu nær margir hermenn þeir es skutu ǫrum
þau. Hafði Tsiubakka einn mann drepinn, ok boga hans tekinn. Hann skaut ǫrum
við, en fleiri hermenn fylgdu þeim es dǭttu fyrr. Skaut Hólmgǫngu-Hani ok
ǫrum.
“Mér sýnisk,” segir Leia konungsdóttir Hólmgǫngu-Hana, “At þú hefir
undanferð óra hindraða, því at eigi fám vér rekizk undan, nema í gegnum dyrr
þær, es Stormhermenn standa.”
“Vildirðu heldr sitja í rúmi þínu í dýflissu, konungsdóttir?” spyrr
Hólmgǫngu-Hani.
“Gjarna þat,” segir Leia, “Heldr an at deyja.”
En gluggi einn vas í rúmi Leiu konungsdóttur í dýflissu, ok frá glugga má
sjásk sjó, ok Fálkann skipit Hana. En takandi við atgeir þann, es
Víga-Óbívan honum gaf, reist Lúkr á rúnar ok reið á blóðinu, en hann kvað
þat galdraljóð, es Víga-Óbívan lærði honum, ok fengi maðr sá es kvað þat
galdraljóð talazk við annan mann, jafnvel þó hverr stœði langt á braut frá
ǫðrum. En at svá kveðnu, spyrr hann Artú, sá es stóð á Fálkanum, hvárt hann
þekkti aðra undanferð, es þau Lúkr fengi farna.
Artú svaraði, at hann þekkti øngva aðra undarferð.
Hólmgǫngu-Hani spurði at tíðendum. Lúkr sagði honum frá þessu.
“En ek fæ eigi alla þá drepna,” segir Hólmgǫngu-Hani, “Hvat skulum vér
gøra?”
“Mælisk sjá frjǭlsun eigi vel fyr yðr,” kvað Leia konungsdóttir, “Af því, at
ér kvǭmuð inn, en vissuð eigi, hvé ér kœmið út.”
“Vas ætlunin hans, en eigi mín, konungsdóttir,” segir Hólmgǫngu-Hani
Sólósson, “Ok vilda ek hafa heldr beðizk á skipi mínu, ok hefða ek vel lifat
þar jafnvel þó þú værir hér drepin.”