Sorry about that! I was rushing to post and unplug the computer due to a
thunderstorm on the way.
Grace
“En Artú veit nekkvat þat es hon þarf selja her þeim, es slæsk á mót
Falfaðni konungi,” segir Lúkr.
“Fyr hví fær hann eigi segja upp þetta sjálfr?” segir Hólmgǫngu-Hani, “Fyr
hví þurfu þeir at heyra raust hennar?”
“Hermenn Falfaðins ok Veiði-Anakinn ætla at drepa hana,” segir Lúkr.
“Ok mik, ef ek freista þessa at frjálsa hana,” segir Hólmgǫngu-Hani, “Ek sit
hér unz þat dettr í hug, hvé vér komum sjálfir undan.”
“Hon es mjǫk auðug,” segir Lúkr.
“Auðug?” spyrr Hólmgǫngu-Hani.
“Já víst,” segir Lúkr, “Ok rík. Ef þú frjálsaðir hana, væri laun -”
“Hvat?” segir Hólmgǫngu-Hani.
“Meira fé,” segir Lúkr, “An þú fengir vel íhugat.”
“Þat es mikit fé,” segir Hólmgǫngu-Hani, “Þaz ek fenga vel íhugat.”
“Þat fær þú,” segir Lúkr.
“Slíkt væri víst gott,” kvað Hólmgǫngu-Hani, “En hvessu?”
En Víga-Óbívan kvað, “Ek kann þat galdraljóð, es Veiði-Anakinn kvað yfir
sævi. Mon ek hann finna, ok sigrumk, møni þat galdraljóð veikjask, ok ér
fáið komit undan á Fálkanum.”
“Ek vil fara með þik,” segir Lúkr, “Ok fám vit konungsdótturina frjálsaða.”
“Nei, Lúkr, it Hólmgǫngu-Hani finnið hana, en má ek berjask einn. Væntik
eigi þess, at ek koma undan lifandi,” segir Víga-Óbívan, “En seldu mér þat
sverð it góða, es þú í erfð fǫður þíns tók. Skal þat duga mér vel, ok í
hendr þér mon ek þat aptr selja lifandi eða dauðr. Ok taktu atgeir minn.”
“Já víst,” segir Lúkr, “Ok vil ek enn fara með þik, ok deyja með þik ef
auðna svá ræði.”
Víga-Óbívan mælti, “Lengra lífs es auðnat þér an mér, Lúkr, ok skal hamingja
ættar þinnar fylgir þér, ef þér kippir í kyn um gæfu,” ok gekk hann á braut.