En Hólmgǫngu-Hani hrópaði út á hermenn tvá þá es stóðu nær, ok es þeir kómu,
drap hann þá með øxi sína, ok sǭ engir aðrir at þetta vas gørt. Þá klæddusk
þeir Lúkr í hvítum brynjum þeira, ok þessar brynjur vǭru með hvíta hjálma,
ok á hjálmana vǭru hvítar grímur þær es leyndu andlitit. Ok svá klæddir fóru
þeir með aðra hermenn aptr til Dauðastjǫrnu.
En áðr en þeir svá fóru, hvískraði Víga-Óbívan í eyru Lúki: “Hverr es meira
fífl? Fíflit, eða fíflit þat es fylgir því fyrsta?”
XXX. Kapítuli: Frá affǫr Víga-Óbívans á Dauðastjǫrnu
Nú es at segja frá því, at þeir Hólmgǫngu-Hani kvǭmu á Dauðastjǫrnu, ok
mǫnnum sýndisk, at þeir væri hermenn norrœnir því at þeir klæddusk hvítri
brynju hermannanna. En þeir heyrðu, at Tarkinn ok Veiði-Anakinn tǫluðusk á
miðli hermannanna.
Veiðr kvað, “Ek hygg, at þeir leiti at gefa Leiu konungsdóttur upplýsingar
um setning skipsins. Hon fengi gagnleg orðin enn.”
“Veiðr herra minn,” segir hermaðr, “Vér leituðum manna á skipi, en fundum
engi. Vér hyggjum, at þat sé tálskip, en at liðit yfirgæfi skipit skǫmmu
eptir at þeir fóru frá Íslandi.”
“Fundið ér jafnvel øngva þræla?” spyrr Veiði-Anakinn.
“Øngva, herra,” segir hermaðr, “Ef nekkverir vǭru á skipi, hafa þeir þat
yfirgefit ok.”
“It þar,” kvað Veiðr, ok hann rétti hǫndina á mót þeim Hólmgǫngu-Hana,
“Farið aptr til skipsins, ok leitið it þess með fullnaði. Rífið þat í sundr
unz it finnið nekkvat eða nekkvern, ok berið it nekkvern mann til dýflissu á
viðunum með konungsdóttur. Ek kennumk við nekkvat, nekkvat þat es ek hefi
eigi kennizk síðan -” Hann þagði ok gekk á braut.
Þeir Hólmgǫngu-Hani gingu aptr til Fálkans, en Lúkr sagði Hólmgǫngu-Hana ok
Víga-Óbívani, at hann vildi hjálpa konungsdóttur Leiu, “ok vér vissum eigi
áðr, at hon lifði ok vas á þessu skipi.”
“Fyr hví megum vér hjálpa henni?” segir Hólmgǫngu-Hani, “Findum sem skjótast
ráð þat es fær øss frjálsa.”