En meðan þeir Artú tefldu, lærði Víga-Óbívan Lúki at berjask með sverðit
Ljósamæki inn grœna. Víga-Óbívan hafði hjálm látinn setja á hǫfuð Lúki, ok
hafði hann snúinn á bak, svá at Lúki vas sýnleysi.
“En hjálmi sitjanda yfir augu mér, em ek blindr. Hversu væntir þik þess, at
ek fæ barizk?” spyrr Lúkr. Ok hann hjó hart við, en missti fótanna, ok
Hólmgǫngu-Hani hló.
“Augu á þér eru óreynd,” segir Víga-Óbívan Lúki, “Ok óttafull. Eigi treystu
þeim! En gæfa Jeðifjarðamanna fylgir þér, sem hon fylgdi feðr þínum; monu
Nornir stýra sverði þínu, ef þú treystir á þær, ok monu sverð þitt hǫggva
þar, es því auðnar at hǫggva.”
“Mjǫk trúaðr maðr ertu Víga-Óbívan,” kvað Hólmgǫngu-Hani, “En gagnlaus es
trú. Ek hefi sigld frá Nóregi til Íslands, frá Danmǫrku til Englands, ok
aldregi hefik nekkvert goð sétt, hvártki kristit né heiðit. En hefirðu goð
sétt, eða jafnvel gæfuna þessa, es þú kveðr fylgja ætt þinni?”
En Víga-Óbívan hafði lyfstein á hálsi; þann stein hafði Meis Vindússon
áttan, áðr en hann vas drepinn af Veiðr-Anakni. “Lyfsteinn sjá,” segir
Víga-Óbívan Hólmgǫngu-Hana, ok seldi þann í hendr honum, “Es gæfumikill.”
En Hólmgǫngu-Hani hló, ok kvað vísu þessa:
Lifðak lengi,
létk ráða goð,
hafðak aldri
hosu mosrauða,
battk aldri mér
belg at hálsi
urtafullan, -
þó ek enn lifi.