En Hólmgǫngu-Hani skaut fyrst, ok kom øxin allt í heilann Gríðó, es fell
þegar dauðr niðr.
Ok Hólmgǫngu-Hani orti vísu þessa:
Ǫllungis biðk allar
atgeirs eða goð fleiri,
rétt skilk, rammar vættir
randóps, þærs hlýrn skópu,
at, styrbendir, standi,
stálgaldrs, en ek valda,
bloðugr ǫrn of Gríðós
barðrauðr hǫfuðsvǫrðum.
Þá gekk Hólmgǫngu-Hani Sólósson jarls innan, ok með hann vas Tsiubakka inn
fríski.
XXVII. Kapítuli: Frá goðleysi Hólmgǫngu-Hana
Á næsta degi sá Lúkr skipit þat es hét Þúsundár-fálkann, ok þat kom honum
illa fyr sjónir. “Eigi sér þetta út sem gott skip,” segir hann.
“Hvat hirði ek þat, hversu þat sjái út?” spyrr Hólmgǫngu-Hani. “Þat es
skjótt skip, ok hefik lengi orkazk at því, at auka skjótfœri þess.
Hastarliga nú; vér þurfum at fara sem snarast.”
En meðan Hólmgǫngu-Hani svá sagði, ok Tsiubakka heimti upp akkeri, kómu menn
Falfaðins konungs, ok þeir skutu ǫrum til þeira. Hólmgǫngu-Hani gekk á borði
skipsins ok skaut ǫrum aptr, ok drap margan mann.
En Tsiubakka stýrði skipi því ýr Tattúínárhǫfn, ok allir menn undruðusk
hversu skjótt þetta skip ferr. Snart kómu þeir undan hermǫnnunum, en þá sǭ
þeir, at skip norrœnu vǭru í hǫfn þeiri, ok kómu nær, skjótandi ǫrum.
“Fyr hví komum vér eigi undan þeim?” spyrr Lúkr, “Þú sagðir, at þetta skip
væri skjótt!”