Thanks, Rob, for filling in the missing parts of XXV.
Grace
En þá es Gríðó sá Hólmgǫngu-Hana nú á Mósæslastǫðum, minnti þetta hann þeira
hluta, ok vildi hann drepa Hólmgǫngu-Hana sem snarast. Hann gekk með reidda
øxi segjandi, “Hvert ferr þú, Hólmgǫngu-Hani Sólósson?”
“Komdu heill ok sæll, Gríðó,” segir Hólmgǫngu-Hani, “Ok vitjak konungs þíns
snart. Segiðu honum, at ek skattfé hans hefi.”
“Of seint es þat,” kvað Gríðó inn grœni hlæjandi, “Fyr hví galtstu eigi hann
þá áðr, þá es þú vart nærri Danmǫrku? Mikil laun eru þau, es fengi maðr sá,
es drepi Hólmgǫngu-Hana ok Tsiubakka inn fríska. Þau laun sé meiri en
nekkvat skattfjá þinna sé virð, ætlak. Heppinn em ek, at ek fann þik fyrst.”
“Ja víst ertu heppinn,” segir Hólmgǫngu-Hani, “En ek hefi skattfé hans.
Láttu mik gjalda honum þat sjálfr, ok þá taktu laun þau es lagin vǭru á
hǫfuð mitt, ef Jabbi vill enn sjá mik dauðan.”
“Ef þú gefr mér skattfé þetta, es þú kveðsk sjálfan hafa, fæ ek því gleymdu,
at ek sá þik,” segir Gríðó, “En annars ertu drepinn.”
“Ek hefi eigi fé þat með mik hér,” segir Hólmgǫngu-Hani, “Segiðu Jabba…”
“Þegiðu, Hani,” segir Gríðó hlæjandi enn, “Ertu hvítasti manna, jafnan
óviljaðr á þat at berjask.”
“Þat es níð, ok vil ek bjóða þér til hólmgǫngu um þetta mál,” segir
Hólmgǫngu-Hani.
“Hvers konar hólmganga væri sú?” spyrr Gríðó. “Engi hólmgǫngustaðr es sjá.”
“Lát okkr tvá skjóta øxum,” segir Hólmgǫngu-Hani, “Vas faðir minn víkingr
mikill, ok mér þykki sú in karlmannlegasta íþrótt.”