“Ek skil,” segir Hani, “En þat es mjǫk erfitt gǫrt – ok mjǫk dýrt. Ok vil ek
taka báða íra, ef ek fœri ykkr til Aldiransveita án vitandar Falfaðins.”
“Báða íra?” spyrr Lúkr, “Þeir eru verðir eins skips sjálfir. Óbívan, fyr hví
skulum vit eigi kaupa skip? Fyr hví sitjum vit hér, ok látum þenna víking
svíkja okkr?”
“It fengið skip keypt, sveinn,” segir Hólmgǫngu-Hani hlæjandi, “En hverr
stýrði því? Þú?”
“Já víst ek. Ek em eigi vándr stýrimaðr,” segir Lúkr ok stendr.
“Sittu, Lúkr,” segir Víga-Óbívan, “Vit gefum þér einn þræl hér, en annan í
Aldiransveitum eftir vér er komnir þagat. Ok á ek gullkistil þann þar, es ek
gef þér í viðbóti.”
“Gullkistil?” spyrr Hólmgǫngu-Hani, “Já, mér líkar vel við kaupakosta þessa.
En lýgirðu, svá skal ek drepa þik ok sveininn.”
“Sjálfsagt,” segir Víga-Óbívan.
“Skulum vit Tsiubakka til skips ok búa þat í fǫr,” segir Hólmgǫngu-Hani. “En
felið ykkr unz náttmál. Hygg ek, at menn Falfaðins skygnisk um jafnvel hér,
ok væri manndrápit þitt nýlega heldr athugalaust með slíka menn nágrennis.”
XXVI. Kapítuli: Frá Gríðó inum grœna, ok hólmgǫngu hans við Hana
Gríðo inn grœni hét maðr, mikill ok máttigr, náfrændi Jabba Danakonungs.
Hann vas mesti illhreysingr ok ofstopamaðr, lyginn ok ójafnaðarfullr at
ǫllu. Við alla menn lynti honum illa, en þó verst við fjándmenn Jabba; barði
hann á mǫnnum, ef Jabbi fekk eigi þat, es hann vildi, ok tók af þeim, es
hann mátti, áðr en hann seldi þá í hendr Jabba konungi. Vas hann jafnan í
ýmsum stǫðum um mǫrg lǫnd og unði hvergi.
Sem vas fyrr mælt, hafði Gríðó Hólmgǫngu-Hana loginn þjóflaun skattfjár
fyrir Jabba Danakonung, ok hafði konungrinn Gríðó beðinn þess, að hann drepa
Hólmgǫngu-Hana ok kumpán hans Tsiubakka inn fríska, en fœra aptr til
Danmerkr skattfé þat, es Jabbi Danakonungr talði sitt eigin.