En annarr maðr hristi hann, sagði á norrœnu, “Honum líkaði eigi vel við
þik.”
“Óathyglisvert es þat, at manni líkaði eigi vel við ǫðrum,” segir Lúkr, “Ok
fyr hví vilið it svá segja mér þat?”
“Sjálfr líkaði mér eigi vel við þik,” segir annarr maðr, “Ok em ek útlagi,
hálshǫggvinn ef ek stíg fótum á land í tólf ríkum.”
“Þá skal ek varask,” segir Lúkr.
“Þá skalt þú deyja,” segir sjá maðr.
“Þér stendr á sama,” segir Víga-Óbívan komandi nærri, “Þótt þú drepir svein
þenna; vér vitum allir at þú góðr víkingr ert, Efazan, ok sveinninn es
óvígr. Eigi eyddu exi þínum við svá lítit tré; drekktú mjǫð, ok ek mun fylla
þér annat mjaðarhorn.”
En Efazan reiddisk mjǫk við orð þessi; þreif hann upp ǫx eina es vas hjá
honum ok leggr til Víga-Óbívans. Víga-Óbívan hafði sverðit á ǫxl sér ok
laust á mót ok kom á hǫnd fyrsta manni og brotnaði handleggrinn. Síðan fœrði
Víga-Óbívan upp sverðit í annat sinn ok hjó í hǫfuð Efazani ok hafði hann
þegar bana.
“Kom nú Lúkr, ok hafða ek fundinn mann þann es á skip þat es sœmði okkr
vel,” kvað Víga-Óbívan.
XXV. Kapítuli: Lúkr mœtir Hólmgǫngu-Hana
Lúkr hitti mann þann, ok vas maðrinn fríðastr sýnum, hár vexti ok nekkvat
skolbrúnn, jarpr á hár. “Hani Sólósson jarls heitik,” kvað maðr, “En sumir
menn kalla mik “Hólmgǫngu-Hana. Skip mitt es Þusundár-Fálkinn. Tsiubakka
kumpánn minn segir mér, að it vilið sigla til Aldiransveita, ok fæ ek ykkr
fœrða þagat, ef it leggið marga penninga á.”
“Já víst,” segir Víga-Óbívan, “Ef skipit sé skjótt.”
“Ef skipit sé skjótt?” spyrr Hólmgǫngu-Hani, “Hefirðu aldregi getit
Þúsundár-Fálkann freginn?”
“Víst aldregi,” segir Víga-Óbívan, “En es þat undrligt?”
Þat es skip þat, es vann sigr í kappróðri á Kesseley, ok rørum vit Tsiubakka
hann á tólf tímum,” svarar Hólmgǫngu-Hani, “Ferr þetta skip miklu skjótara
enn nekkver skip Falfaðins, jafnvel in víðfrægu korelsku skip. Þat es œrit
skjótt til ætlanar þinnar, gamli. En hvat es farmrinn?”
“Menn einir,” segir Víga-Óbívan, “Ok erum vér fjórir: Ek, sveinninn, tveir
írar, ok engar spurningar spurðar.”
“Hvat es þetta? Nekkvers konar sveitarvandræði?” spurði Hólmgǫngu-Hani.
“Ek vilda heldr eigi hitta menn Falfaðins, ef þat es nauðsynlegt at segja
þannig,” svarar Víga-Óbívan.