“Fjǫlkyngi sá fylgir ættmǫnnum mínum, at vér kúgum létt þá, es ósnjallir
eru, ok trúi þeir ǫllum þeim orðum es vér segjum þeim ef þau eigi hljóða of
lygileg,” segir Víga-Óbívan, “Ok sjá fjǫlkyngi fylgir ættfólki þínu, eða svá
sýnisk mér.”
“Sýnisk þér at vit fengum skip fundit hér, es mun fœra okkr til
Aldiransveita?” segir Lúkr.
“Já,” kvað Víga-Óbívan, “Hér eru margir góðir stýrimenn með mǫrg góð skip.
En verðu þik – hér eru òk margir rauðvíkingar, ok þeir skyli eigi bifask at
drápi búandasonar nekkvers.”
“Ek em búinn,” segir Lúkr, “at berjask við nekkvern sem helst.”
“Þat ifa ek um,” kvað Víga-Óbívan.
***
Þessu næst es þat at segja, at Víga-Óbívan ok Lúkr gingu inn í húsit, ok með
þá vǭru þeir Artú ok Þrípíó Dítússynir. En sú kona, es skenktu mjǫð þar í,
sá þá Íra, sǫgðu þá at hon vildi aldri skenkja þrælum mjǫð, ok at Íra skyli
hon aldri biðja vesa velkominn í hús Vattós.
“Já, Þrípíó,” segir Lúkr, “It Artú eruð fyrirbannaðir hér. Biðið it úti með
hestinn minn.”
“Gjarna, herra,” segir Þrípíó, ok þeir brœðr fóru innan.
Mǫrg menn vǭru þar í, ok klæði þeira ok tungumál birtu þat, at þeir vǭru
þangat komnir frá mǫrgum óglíkum lǫndum. Þeir sátu yfir mǫrgum litlum
borðum, ok þeir drukku ok tǫluðusk við, ok nekkverir léku at tafli, meðan
fjórir menn blésu í hornum ok tónuðu.
Víga-Óbívan tók til at talask við nekkverja menn, en Lúkr sat yfir borði ok
drakk mjǫð einn saman. En maðr hristi hann, talandi tungumál þat es Lúkr
skilði eigi. Lúkr lét sem hann eigi heyrði.