“Hversu kom þat at hendi, at faðir minn dó?” spurði Lúkr.
Víga-Óbívan sagði: “Jeðifirzkr maðr sá ungi, es hét Veiði-Anakinn, eða
Veiðr, vas sem bróðir minn, en hann sveik øss. Drap hann fǫður þinn
ókarlmannlega, ok vas þat náttvíg.”
“Ek vilda hann drepa,” segir Lúkr, “En hversu yrða ek farinn frá Íslandi?”
“Vit sjáum til,” mælti Víga-Óbívan, “En fyrst lát mik lesa þetta boð frá
Leiu konungsdóttur.”
Artú seldi boðit í hendr Víga-Óbívani, ok Víga-Óbívan las þat upp.
“Víga-Óbívan Kvæggansson, fyrir mǫrgum ǭrum síðan vannt þú í mót Falfaðni
konungi saman með fǫður mínum -”
“Þetta es lygi,” segir Víga-Óbívan, “Því at faðir hennar vas maðr írskr ok
ragr,” en hann las fram: “Nú biðr faðir minn þess, at þú hjálpir honum. Artú
Dítússon veit nekkvat, þat es fengi ríkit Falfaðins lamit mjǫk. Þú hlýtr at
koma saman með hann aptr til Aldiransveita, þar es þit faðir minn munuð ráða
ýr vandræði þessu. Ek em fangi Veiðrar; es þat trúlegt, at hann skyli láta
mik drepa áðr enn þú þetta boð less. Hjálpa mér, Víga-Óbívan Kvægganson; þú
einn þørðir at hefna mín.”
“Þú hlýtr fara með mér til Aldiransveita, Lúkr ungi” segir Víga-Óbívan, “Því
at ek em orðinn ofgamall ok fenga eigi lengra barizk.”
En Lúkr svaraði, “Til Aldiransveita? Nei, bokki sæll! Ek hlýt fara heim.
Frændi minn reiðisk!”
“Þat segir frændi þinn, jafnvel þó varrarnar á þér reyfask,” kvað
Víga-Óbívan. “En auðvíst es þat, at þú skalt gøra þat, es finnsk þér
karlmannlegast.”
XXIII. Kapítuli: Frá brennu Óins
Víga-Óbívan Kvæggansson fœrði Þrípíó lyfsteininn sinn; svá grœddi hann þann
handlegg á Þrípíó, es vas skorinn af í bardaga.
“Ek hefi þræl þinn læknaðan,” segir Víga-Óbívan Lúki, “Ef þú vill eigi koma
með mik til Aldiransveita, á ek eigi nekkver laun fyrir at ek stoðaða til
þín svá?”
“Já vist átt þú laun,” segir Lúkr, “Ok nefn þú þau.”