Mér sýnisk, at Óinn frændi minn þekkir manninn,” segir Lúkr, “Hann sagði
mér, at hann sé dáinn.”
“Eigi es hann dauðr,” segir Óbívan, “En vissulega deyja allir.”
“Þú þekkir hann?” segir Lúkr.
“Já víst,” segir Óbívan, “Víga-Óbívan Kvæggansson em ek. Þat nafn hefik eigi
nefndan mik síðan fæðing þína.”
Lúkr kvað, “Þræll þinn víst es þá Artú Dítússon.”
“Já,” segir Óbívan, “En mér þykkir eigi muna til þess, at ek þræll leysta.
Nú fǫrum vér snart innanhúss; ek fæ Tuskinssyni hrædda auðveldlega, en þeir
munu koma aptr snart, ok munu fjǫlgask.”
XXII. Kapítuli: Frá Ljósamæki inum grœna ok lygum Víga-Óbívans
Lúkr Anakinsson ok Víga-Óbívan Kvæggansson sátu í húsinu Víga-Óbívans.
“Þú hefir mér þat sagt,” mælti Lúkr, “At faðir minn væri víkingr ok hermaðr.
Eigi es þetta satt – hann vas stýrimaðr á kaupskipinu, ok hann dó í
skipbroti.”
“Svá mælti frændi þinn Óinn,” segir Víga-Óbívan, “En hann es maðr ragr, ok
spottar þá, es dirfask at meira enn hann.”
En Lúkr spurði, “Vannt þú í vígum mót Falfaðni konungi?”
“Já,” segir Víga-Óbívan Kvæggansson, “Ek em maðr Jeðifirzkr, ok faðir þinn
vas kumpánn minn. Margar orrustur hǭðum vit við Falfaðin konung, en at
lyktum sigraði hann ok hans stœrri herr.”
“Ek œski þess, at ek hefða fǫður minn kenndan,” segir Lúkr.
“Eitt es frændi þinn sagði vas satt – faðir þinn vas stýrimaðr góðr. En hann
vas víkingr mikill ok. Ek heyri þat sagt, at þú ert sjálfr orðinn mikill
stýrimaðr. En ek hefi nekkvat hér, es faðir þinn bað meg gefa þér, en frændi
þinn hindraði mik. Óttast hann jafnan at þú verðir maðr meiri enn hann.”
Víga-Óbívan brá sverði miklu; sýndisk Lúki sem grœnir eldar brynni ór
eggjunum. “Sverð þetta góða heitir Ljósamækir inn grœni. Þat vas sverð fǫður
þíns – vápn þat es afi minn smíðaði lengi síðan undir þeim fjǫllum es rísa
yfir Jeðifjǫrðu. Sá maðr es sverð berr, stendr aldri svá lengi á braut frá
fjándmanni sínum sem sá es skýtr ǫru eða geiri. Þetta es drengilegra vápn,
frá víglegri ǫld.”