“Þegi þú, Þrípíó,” segir Artú, “Eða ert þú maðr ragr? Sjá maðr es eigi sá,
es Leia konungsdóttir vildi biðja liðsinni, ok es hann sveinn, ok með litlum
drengskap.”
Lúkr heyrir, at frænka hans Bera kallar til hans, ok segir frá matmáli.
“Bokki sæll,” segir Þrípíó, “Ef þú vill, skal ek lesa boðit meðan þú etr, ok
síðan segja þér ǫll, es þar eru skrifuð.”
Lúkr segir at þetta væri líklegast, því at hann reiddisk, ok vildi hǫggva
til Artús, ef hann haldi boðinu lengr. Þá ferr hann til borðs.
“Annat sinn hefi ek þér borgnum,” segir Þrípíó, “Ok veit ek eigi fyr hví.
Gefir þú eigi mér boðit ok látir mik lesa honum þat, drepir hann þik. Hvé
fengum vit komizk undan?”
“Sannlega ert þú maðr ragr,” segir Artú, “Ef ek vil komask undan, geng ek
undan.”
*
Lúkr ferr til borðs, segir þar, at honum sýndisk inn stutti þræll stolinn.
“Fyr hví sýndisk þér svá?” segir Óinn frændi hans.
“Fyr því ek fann boð í kǭpu hans,” segir Lúkr, “Skrifat í rúnum ok ætlað
manni þeim, es heitir Víga-Óbívan Kvæggansson. En mér þóttisk þat líklegast,
at sá maðr sé inn sami ok Óbívan inn gamli.”
“Mér þykkir eigi svá,” segir Óinn, “Því at ek ætla Víga-Óbívan Kvæggansson
dauðan; hann dó samstundis ok faðir þinn.”
“Þekkti hann fǫður minn?” segir Lúkr.
“Hvat myndi þik þat skipta?” segir Óinn, “Hann es dauðr. Á morgin tak þessa
nýju þræla til ins syðra áss; ek vil at þeir þar vinni.”
“Ok ef þeir vel vinna,” segir Lúkr, “Ek vilda bidja þik aptr, frændi, at í
sumar þú kaupir mér skip ok vǭpn, ok látir mik fara á víking.”
“Í sumar ert þú mér gagnsamlegast,” segir Óinn, “Ok skaltú eigi fara.”
Lúkr vas inn reiðasti ok rauðr sem blóð; ferr ýr húsi ok í fjǫll.
“Óinn,” kvað Bera, kona Óins, “Fyr hví neitir þú honum aptr? Flestir vinir
hans fara í hernað ok drepa marga menn, koma aptr til Íslands með skatt ok
þræla. Hann vildi eigi búa hér ok sá korni; hann es engi búandi. Hann es
drengiligr ok framgjarn eptir feðr sínum.”