“Klæði ykkar eru mjǫk dreyrugir,” segir Lúkr, “Eða bǫrðuzk it nekkvat?”
Þrípíó segir, “Vit vǭrum á skipi, er bardagi tóksk. En vit sjálfir erum eigi
hermenn.”
En Lúkr tók ina blóðga kǭpu Artús, ok þar fann boðit skrifat af Leiu
konungsdóttur. Hann tók til at lesa þat. “Eigi em ek rúnmeistari,” segir
Lúkr, “En segja þessi orð, ‘Hjálpa mér, Víga-Óbívan Kvægganson; þú einn
þørðir at hefna mín.’ Ek kann eigi at lesa fleiri orð, því at þau eru
skrifuð vándslega ok hraðlega. Hvat es þetta?”
En Artú lét sem hann talaði eigi norrœnu, segir á írsku, “Hvat es hvat?”
“Hvat es hvat?” segir Þrípíó, “Þat vas spurning. Hvat vas skrifat á boði
því, es Leia konungsdóttir gaf þér?”
“Þat es ekki,” segir Artú, “Gamalt boð. Mér sýnisk, at Leia konungsdóttir sé
lengi dáin.” Þrípío sneri orðum sínum í norrœnu.
“Hverr es Leia konungsdóttir?” segir Lúkr, “Eða hvat manna es hon?”
Þrípíó tók til at svara, en Artú bað hann þegja, segir, “Eigi es at dylja
frá þér. Em ek eigi þræll þinn, heldr em ek leysingi Víga-Óbívans
Kvægganssonar, ok sá maðr bjó hér í Tattúínárdal lengi. Þetta boð es ætlat
honum, en engum ǫðrum. Veiztú, hvar hann býr eða ef hann lifir?”
“Enga Víga-Óbívan Kvæggansson þekki ek,” segir Lúkr, “En maðr heitir Óbívan
inn gamli, es býr í innanverðum Tattúínárdal. Es hann inn sami maðr?”
Artú segir, “Ek veit eigi. En þat es líklegast. Villtú sýna mér þá leið, es
kømr til hússins þessa manns?”
“Vissulega,” segir Lúkr, “Ef þú segir frá ǫllum, es skrifuð eru á þessu
boði.”