Maðr hét Veiði-Anakinn. Hann vas hirðmaðr Falfaðins ok stýrði liði hans;
hann vas inn mesti ójafnaðarmaðr, en vel menntr, ok vas hann fordæðumaðr
mikill. Engi sá yfirlit hans, því at hann hafði jafnan yfir hǫfðinu mikinn
hrafnblán hjálm, ok fylgði þeim hjálmi hrafnblá gríma fyr andlitinu ok
hrafnblá kápa. Máligr maðr vas Veiði-Anakinn eigi, en þá es hann talaði, vas
raustin hans hræðileg ok dimm, ok hverr andi hans svá auðheyranleg ok
byljandi sem inn mesti stormr. Menn flestir kǫlluðu hann Veiðr, en allir
óttuðusk hann, ok kunni hann svá yrkja, at menn falli til jarðar kveljandi,
þeygi Veiðr snerti þá.
Veiðr frá, at Artú Dítússon hafði ráðit skipgørðinni í Koruskantborg, ok
hann kunni illa tíðendum þessum, því at hann mundi eptir, at Artú hafði áðr
verit þræll Jeðifirðinga, hans óvina. En þá es hann spurði hvar Artú vas á
skipi Beilorganas konungs ok sótti Hjaltland, hann grunar at Artú møndi hafa
ráðit Falfaðni konungi illa. Sigldi Veiðr skipi sínu Stjǫrnufreka ok leitaði
skips þessa, ok fann þat af Íslandi. Menn hans gingu upp á skipit, ok vas
þar bardagi inn harðasti.
Leia konungsdóttir sér, at írskir tapaðask, ok bauð hon Artú ok Þrípíó
svimma til fjǫru ok þar leita Víga-Óbívan Kvæggansson, ef hann lifði enn.
Gefr hon Artú boð, þat es hann skyli gefa Víga-Óbívani; vas þat boð skrifit
með rúnum, ok kunni Artú eigi ráða rúnar.
Þat vǭru nekkverir smábátar á því skipi, þeir es hingu á skutstafni; einn
þeirra leysti Leia konungsdóttir, ok undir honum summu Dítússynir.
Hermaðr Veiðrar sér smábát, ok hann segir, “Þar siglir annarr smábátr.”
“Eigi skjót þeim,” mælti annarr hermaðr, “Þat es etki kvikvendi á báti. Þat
mun hafa verit gallat øxarhǫgg, es leysti hann.”