Maðr hét Þrípíó Dítússon; hann vas maðr írskr ok prestr. Ok því at Írland
vas kristit land, ok Þrípíó kunni margar tungur, fór hann til Noregs í
Koruskantborg ok vildi kenna mǫnnum þar ina rétta trú. Þar fann hann bróður
hans, Artú Dítússon, es hafði verit þræll Víga-Óbívans Kvægganssonar af
Jeðifirðingaætt á Íslandi. Ok því at hann hafði lengi búit milli heiðinna
manna, vas hann sjálfr orðinn heiðinn.
Artú Dítússyni mislíkaði þrældómr hans, en mislíkaði honum því meira
Falfaðinn konungr, því at hann hafði látinn drepinn Kvæggan Dúkússon, ok
hafði Kvæggan því heitnu, at hann skyli leysa Artú af þrældómi. En sonr
Kvæggans Víga-Óbívan, es lifði enn, vildi eigi leysa Artú, ok varð Artú eigi
leysingi unz Víga-Óbívan flýtti sér til Íslands eitt sinn ok lét Artú aptr í
Noregi.
Artú Dítússon vas hagr við járn ok tré, ok af þessi íðn varð leysingi brátt
málkunnigr Falfaðni konungi, sá es bauð Artú ráða skipgørðinni; vissi
konungr aldri, at Artú hataðisk við hann. En þat vas Artús ráð, at konungr
láti gøra drekahǫfuð stórt á Dauðastjǫrnu ok holt innan, ok láti fylla af
ǫli, ok kvað Artú, at þetta væri Ránarblót. Ok Falfaðinn konungr kvað Artú
vesa vísan mann, sá es vildi hlífa inu stóra skipi frá reiði gyðju þessar.
Ok es hann hafði svá ráðit, fór Artú aptr til Írlands með bróður sinn, ok
sagði allt þat Beilorgana konungi.
Beilorgana konung grunar, at Falfaðinn konungr vildi sœkjask Aldiransveitir
með þetta skip, ok Beilorgana konungr vildi biðja Hjaltlendinga hjálpa sér.
En “Því at Falfaðinn konungr með mikit her sinn ræðr fyr sjóvi, skal ek
senda dóttur mína ok nekkverja munka með hana, ok Falfaðin konungr mun eigi
grunaðr verða um þat, at ek sendi þau til þess at hvetja Hjaltlendinga í mót
honum.”