ÞAT ES UPPHAF AT ÞESSI SOGU, at Jabbi konungr inn digri réð fyr Danmork, ok
Falfaðinn konungr eldingaflug fyr Noregi; ófriðr mikill vas í milli þeira.
Hani hét maðr, norronn at ætt; hann vas Sólósson jarls. Hann vas góðr maðr,
víkingr mikill; menn flestir kolluðu hann Hólmgongu-Hana. Vel samir at
segja frá yfirlitum Hana. Hann vas fámálugr ok fálátr jafnan, en fríðastr
sýnum, hár maðr vexti ok nokkut skolbrúnn, jarpr á hár.
Því at Hólmgongu-Hana líkaði stórilla stjórn Falfaðins konungs, fór hann til
Danmerkr ok vas með Jabba konungi um hríð; í sumar vas hann í víkingu, ok
gørði hann opt skaða mikinn londum ok skipum Falfaðins konungs; herjaði hann
víða þar ok hvar sem hann kom við land í Noregi. En í vetr seldi hann í
hendr Jabba konungi þær vorur, es hann fekk í Noregi. Jabba konungi líkaði
vel sjá skattr, ok hann gaf Hólmgongu-Hana øxi mikla, ok vas sú øx snaghyrnd
ok gullbúin, upp skellt skaftit með silfri, ok vas sú inn virðilegsti gripr.
Hólmgongu-Hani hafði annan virðilegan grip, ok vas þat skipit hans, þat es
hann fekk eptir þat at hann vann sigr á Landó Kalrissianssyni í kappróðri á
Kesseley. Þetta skip hét Þusundár-Fálkinn; þat vas it skjótasta skip.
Hólmgongu-Hana fylgði maðr frískr, es Tsiubakka hét. Hann vas inn loðnasti
maðr, stórr maðr vexti; svartjarpr á hár, þykkleitr ok mikill í brúnum.
Tsiubakka kunni eigi at tala norronu, en hann skilði þau orð es menn sogðu,
ok kunni Hólmgongu-Hani frísku.
Einhverju sinni, bar svá til at þeir Hólmgongu-Hani hofðu herjat í Noregi,
ok þá es þeir váru búnir til hafs, riðu þar nekkverir norronir hofðingjar.
Þeir spurðu, hverir þessir menn væri, ok hvaðan þeir komi.