Falfaðinn konungr hafði lyfsteinn, ok hann forði Anakni steininn; síðan
groddi hann Anakin, ok nýir limir grøru við líkamann hans, skapaðir af
seiðgaldri Falfaðins ór inu kalda svarta hrauni.
En andlitit var mjok ørrótt ok brennt, ok lungun ok augun váru eydd af
reyki. Falfaðinn konungr kunni eigi seiða þann seið er groddi nýja tungu eða
lungu eða augu, ok fyrir því skapaði hann þann mikla hjálm, er heitir
Ægishjálmr, en leizt sá hjálmr út sem hrafnblár hauss, ok fylgði hrafnblá
kápa. Ok með þenn hjálm á hofði, mætti Anakinn anda ok tala ok sjá, en
raustin hans varð hræðilega breytt, eigi lengr fogr en dimm ok þrumandi, ok
hverr andi hans svá auðheyranleg ok byljandi sem mikil bylgja á knerri.
Anakinn himingangari lá enn á jorðu með nýju limu sína. En þá er Anakinn
mætti hreyfask, gaf Falfaðinn konungr honum þat nafn alvorulega, er
hermennirnir hans gáfu spottandi, ok hann kvað: "Rís, Veiðr."
Veiðr reis ok andaði, ok þá er hermennirnir heyrðu raustina, sýndisk þeim,
sem mikil þruma reiddi, ok þeir gugnuðu allir.
"Veiðr jarl," segir Falfðinn konungr, "Fær þú mik heyrðan?"
"Já, herra," kvað Veiðr, en þá spurði hann: "Eða hvar er Paðéma?"
"Eigi er at dylja þessa, vinr," segir Falfaðinn konungr, "Þú veittir henni
banasárit, þá er þú reiddisk ok kofðir hana með seið á skipi hennar; firrsk
þú gæfu þína."