Síðan lætur konungur fá þeim hesta til reiðar en hann setur menn til að búa
um skip þeirra og annast varnað þann er þeir áttu.
Konungur reið þá til Dyflinnar og þykja mönnum þetta mikil tíðindi er þar
var dótturson konungs í för með honum, þeirrar er þaðan var fyrir löngu
hertekin fimmtán vetra gömul. En þó brá fóstru Melkorku mest við þessi
tíðindi, er þá lá í kör og sótti bæði að stríð og elli. En þó gekk hún þá
staflaust á fund Ólafs.
Þá mælti konungur til Ólafs: "Hér er nú komin fóstra Melkorku og mun hún
vilja hafa tíðindasögn af þér um hennar hag."
Ólafur tók við henni báðum höndum og setti kerlingu á kné sér og sagði að
fóstra hennar sat í góðum kostum á Íslandi. Þá seldi Ólafur henni hnífinn og
beltið og kenndi kerling gripina og varð grátfegin, kvað það bæði vera að
sonur Melkorku var skörulegur "enda á hann til þess varið."
Var kerling hress þann vetur allan.
Konungur var lítt í kyrrsæti því að þá var jafnan herskátt um Vesturlöndin.
Rak konungur af sér þann vetur víkinga og úthlaupsmenn. Var Ólafur með sveit
sína á konungsskipi og þótti sú sveit heldur úrig viðskiptis þeim er í móti
voru. Konungur hafði þá tal við Ólaf og hans félaga og alla ráðagerð því að
honum reyndist Ólafur bæði vitur og framgjarn í öllum mannraunum.
En að áliðnum vetri stefndi konungur þing og varð allfjölmennt. Konungur
stóð upp og talaði.
Hann hóf svo mál sitt: "Það er yður kunnigt að hér kom sá maður í fyrra
haust er dótturson minn er en þó stórættaður í föðurkyn. Virðist mér Ólafur
svo mikill atgervimaður og skörungur að vér eigum eigi slíkra manna hér
kost. Nú vil eg bjóða honum konungdóm eftir minn dag því að Ólafur er betur
til yfirmanns fallinn en mínir synir."