Þeim Ólafi byrjaði vel og tóku Noreg. Örn fýsir Ólaf að fara til hirðar
Haralds konungs, kvað hann gera til þeirra góðan sóma er ekki voru betur
menntir en Ólafur var. Ólafur kvaðst það mundu af taka. Fara þeir Ólafur og
Örn nú til hirðarinnar og fá þar góðar viðtökur. Vaknar konungur þegar við
Ólaf fyrir sakir frænda hans og bauð honum þegar með sér að vera. Gunnhildur
lagði mikil mæti á Ólaf er hún vissi að hann var bróðurson Hrúts. En sumir
menn kölluðu það að henni þætti þó skemmtan að tala við Ólaf þótt hann nyti
ekki annarra að. Ólafur ógladdist er á leið veturinn. Örn spyr hvað honum
væri til ekka.
Ólafur svarar: "Ferð á eg á höndum mér að fara vestur um haf og þætti mér
mikið undir að þú ættir hlut í að sú yrði farin sumarlangt."
Örn bað Ólaf þess ekki fýsast, kvaðst ekki vita vonir skipa þeirra er um haf
vestur mundu ganga.
Gunnhildur gekk á tal þeirra og mælti: "Nú heyri eg ykkur það tala sem eigi
hefir fyrr við borið, að sinn veg þykir hvorum."
Ólafur fagnar vel Gunnhildi og lætur eigi niður falla talið. Síðan gengur
Örn á brott en þau Gunnhildur taka þá tal. Segir Ólafur þá ætlan sína og svo
hvað honum lá við, að Mýrkjartan konungur var móðurfaðir hans.
Þá mælti Gunnhildur: "Eg skal fá þér styrk til ferðar þessar að þú megir
fara svo ríkulega þangað sem þú vilt."
Ólafur þakkar henni orð sín. Síðan lætur Gunnhildur búa skip og fær menn
til, bað Ólaf á kveða hve marga menn hann vill hafa með sér vestur um hafið.
En Ólafur kvað á sex tigu manna og kvaðst þó þykja miklu skipta að það lið
væri líkara hermönnum en kaupmönnum. Hún kvað svo vera skyldu. Og er Örn
einn nefndur með Ólafi til ferðarinnar. Þetta lið var allvel búið. Haraldur
konungur og Gunnhildur leiddu Ólaf til skips og sögðust mundu leggja til með
honum hamingju sína með vingan þeirri annarri er þau höfðu til lagt. Sagði
Haraldur konungur að það mundi auðvelt því að þau kölluðu engan mann
vænlegra hafa komið af Íslandi á þeirra dögum. Þá spurði Haraldur konungur
hve gamall maður hann væri.