Hrútur bjó þrjá vetur á Kambsnesi og heimtir jafnan fé að Höskuldi á þingum
eða öðrum lögfundum og var vel talaður. Kölluðu það flestir að Hrútur hefði
rétt að mæla. En Höskuldur flutti það að Þorgerður var eigi að hans ráði
gift Herjólfi en lést vera lögráðandi móður sinnar og skilja við það.
Það sama haust eftir fór Höskuldur að heimboði til Þórðar godda. Þetta spyr
Hrútur og reið hann á Höskuldsstaði við tólfta mann. Hann rak á brott naut
tuttugu. Jafnmörg lét hann eftir. Síðan sendi hann mann til Höskulds og bað
segja hvert eftir fé var að leita. Húskarlar Höskulds hlupu þegar til vopna
og voru ger orð þeim er næstir voru og urðu þeir fimmtán saman. Reið hver
þeirra svo sem mátti hvatast. Þeir Hrútur sáu eigi fyrr eftirreiðina en þeir
áttu skammt til garðs á Kambsnesi. Stíga þeir Hrútur þegar af baki og binda
hesta sína og ganga fram á mel nokkurn og sagði Hrútur að þeir mundu þar við
taka, kvaðst það hyggja þótt seint gengi fjárheimtan við Höskuld að eigi
skyldi það spyrjast að hann rynni fyrir þrælum hans. Förunautar Hrúts sögðu
að liðsmunur mundi vera. Hrútur kvaðst það ekki hirða, kvað þá því verrum
förum fara skyldu sem þeir væru fleiri. Þeir Laxdælir hljópu nú af hestum
sínum og bjuggust nú við. Hrútur bað þá ekki meta muninn og hleypur í móti
þeim. Hann hafði hj álm á höfði en sverð brugðið í hendi en skjöld í
annarri. Hann var vígur allra manna best. Svo var Hrútur þá óður að fáir
gátu fylgt honum. Börðust vel hvorirtveggju um hríð en brátt fundu þeir
Laxdælir það að þeir áttu þar eigi við sinn maka sem Hrútur var því að þá
drap hann tvo menn í einu athlaupi. Síðan báðu Laxdælir sér griða. Hrútur
kvað þá víst hafa skyldu grið. Húskarlar Höskulds voru þá allir sárir, þeir
er upp stóðu, en fjórir voru drepnir. Hrútur fór heim og var nokkuð sár en
förunautar hans lítt eða ekki því að hann hafði sig mest frammi haft. Er það
kallaður Orustudalur síðan þeir börðust þar. Síðan lét Hrútur af höggva
féið.