Nú reiðist þessi frásögn af Þorkatli og hans mönnum en Guðmundur hafði áður
nokkuð öðruvísa sagt. Nú þótti þeim frændum Þórarins nokkuð ifanleg sjá saga
og kölluðust eigi mundu trúnað á leggja raunarlaust og töldu þeir sér fé
hálft við Þorkel. En Þorkell þykist einn eiga og bað gera til skírslu að sið
þeirra. Það var þá skírsla í það mund að ganga skyldi undir jarðarmen það er
torfa var ristin úr velli. Skyldu endarnir torfunnar vera fastir í vellinum
en sá maður er skírsluna skyldi fram flytja skyldi þar ganga undir. Þorkell
trefill grunar nokkuð hvort þannig mun farið hafa um líflát manna sem þeir
Guðmundur höfðu sagt hið síðara sinni.

Ekki þóttust heiðnir menn minna eiga í ábyrgð þá er slíka hluti skyldi
fremja en nú þykjast eiga kristnir menn þá er skírslur eru gervar. Þá varð
sá skír er undir jarðarmen gekk ef torfan féll eigi á hann.

Þorkell gerði ráð við tvo menn að þeir skyldu sig láta á skilja um einnhvern
hlut og vera þar nær staddir þá er skírslan væri frömd og koma við torfuna
svo mjög að allir sæju að þeir felldu hana. Eftir þetta ræður sá til er
skírsluna skyldi af höndum inna og jafnskjótt sem hann var kominn undir
jarðarmenið hlaupast þessir menn að mót með vopnum sem til þess voru settir,
mætast þeir hjá torfubugnum og liggja þar fallnir og fellur ofan jarðarmenið
sem von var. Síðan hlaupa menn í millum þeirra og skilja þá. Var það auðvelt
því að þeir börðust með engum háska. Þorkell trefill leitaði orðróms um
skírsluna. Mæltu nú allir hans menn að vel mundi hlýtt hafa ef engir hefðu
spillt. Síðan tók Þorkell lausafé allt en löndin leggjast upp á
Hrappsstöðum.
Fred and Grace Hatton
Hawley Pa