"Aldrigi munum vit Víga-Óbívan berjask," segir Anakinn, "Jafnvel þó Jóði
Gormóarson, langfaðir hans, biði hann drepa mik." Ok Anakinn stokk ór skipi
inn í vatn, ok hann helt kápu Víga-Óbívans í hendi, ok svá dró hann til
strandar.
Á strendi váru margir menn bíðandi. Þeir undruðusk, þá er þeir sá, at
konungr lifði, ok at Anakinn himingangari hafði honum borgnum. Ok konungrinn
mælti til þess fjolðis er var þangat komins: "Minn hirðmaðr skal verða
Anakinn himingangari ævilega, ok skal ek heyra ekki orð mót honum, er ek
hefni eigi." Ok allir þessir menn lofuðu mjok Anakin.
En Víga-Óbívan vaknaði, ok heyrði orð Falfaðins konungs, en honum líkaði þau
stórilla. "Þú ert orðinn of nær konungi, ok Jeðifjarðamenn trúa eigi á hann.
Gleymðu eigi, at Maul inn rauði Zabraksson, hirðmaðr hans, drap Kvæggan
Dúkússon, foður minn, ok sá bóndi er þik leysti."
"Eigi hefi ek þessu gleymt," segir Anakinn, "Heldr eigi hefi ek gleymt, at
vit unnum eið Kvæggani deyjanda, at vit hefnim hans. En ek em bundinn nú á
hendi konungi. Em ek hirðmaðr hans, ok eigi skal ek bregða sverðum mínum mót
honum."
En Víga-Óbívan sá, at Anakinn helt tvau sverð, Ljósamæki inn rauða, sverð
foðurfoður síns Dúkús, ok Ljósamæki inn grona, sverð sitt. Ok hann mælti:
"Hvar er foðurfaðir minn Dúkú? Þú heldr sverð hans, sem þat væri herfang."
"Foðurfaðir þinn Dúkú dó á því skipi, er brann," sagði Anakinn himingangari.
En Víga-Óbívan skoðaði efasamlega.
Anakinn segir, "Ek tók þat sverð, er hondina mína tók. Er þat eigi réttlega
gort?"
En Víga-Óbívan segir, "Þú tókt sverð mitt ok."
"Þetta sverð tók ek frá þér," segir Anakinn, "Þá er þú vildir eigi hjálpa
bróður þínum, ok hjálpaða ek mér sjálfum með. Nú, bróðir, sel ek Ljósamæki
inn grona í hendr þér aptr, en ek ger þat at skilorði, at þú gefir hann syni
mínum, ef sonr er borinn mér."