Nú er þar til máls at taka, at Víga-Óbívan Kvæggansson kom aptr til
Jeðifjarða. Hann fann hús foðurfoður síns, ok engi var heima. Hann fal sik í
sæng, ok svaf.
En þá er hann vaknaði, heyrði hann raddir margra manna, ok einn var þar er
talaði með roskri roddu.
"Sýnisk þat jafnan," segir sjá maðr, "At ek em fégjarn, enda mun svá enn. Ok
er vant fyrir at sjá, at þú sér eigi griðníðingr eða tryggðarofsmaðr, en þú
komir þó þínu máli fram. En þat er mér sagt."
"Þat er víst," segir annarr maðr, "At menn skyli kalla oss gríðníðinga."
Sá maðr með roskri roddu mælti, "Margir standa í mót oss, fleiri með oss.
Jeðifjarðamenn eru dauðir, eða farnir til Íslands ok komnir eigi aptr. Hverr
hefir sét foður minn Jóða fyrir þrimr tøgum árúm? Eða son minn Kvæggan, eða
sonarsoninn Óbívan? Þeim fornum, mun engi bóndi í Jeðifjorðum bregða sverði
þá er herr várr kømr til landsins hans. Vér munum eiga inn storsta herrinn í
Noregi, ok Falfaðinn konungr mun gjalda gjof við gjof. Vár mun hann gøra
somðir til, ok gøra oss ríka hersa."
Þriði maðr svarar: "Satt er þat sagt, at þú hatar áttarmót, ok gleðisk meðan
faðir þinn er skóggangsmaðr, Dúku Jóðason. En menn segja at þetta er sjálft
ættarbragð."
En Dúkú þagði.
*
Þá er nátt fell, funnu menn Víga-Óbívan í sænginni, ok hnepptu hann í
fjotra. Dúkú heyrði menn tala um fanga þenna, ok fór til tals með honum.
Víga-Óbívan mælti: "Ættspillir."
"Nei, nei, frændi minn," segir Dúkú, "Þetta er misgort, hræðilega misgort.
Þeir eru farnir of fjarri, þetta er galit."
"Ek trúða þik vera foringi hér, Dúkú," segir Víga-Óbívan.
Dúkú mælti: "Þessu var ek ekki at, ek segi þér satt. Ek mun biðja þess
þegar, at þeir leysi þik."
"Víst muntu," segir Víga-Óbívan, "Ok væni ek, at þat tekr eigi of langan
tíma. Sú gerð er mikil, er ek hlýt at gøra."
Dúkú mælti: "Þat er mjok sorglegt, at vit hofum aldrigi hittizk áðr,
Víga-Óbívan. Kvæggan lofaði þik mjok. Þess oski ek, at hann lifði enn. Hann
dygði mér nú."
"Kvæggan yrði aldrigi saman með þér," segir Víga-Óbívan.
"Þú veizt ekki, hvárt þú segir satt," segir Dúkú, "Þú gleymir þessu, at hann
var sonr minn, sem þú vart hans. Hann visti at faðir minn Jóði var spilltr
af lesti, þá er hann stóð í mót Falfaðni konungi, ok aldrigi fori hann með
Jóða, ef hann hefði lært sannsoguna, sem ek hef."
"Sannsoguna?" segir Víga-Óbívan.
"Sannsoguna," segir Dúku. "Hvat segðirðu mér, segða ek þér at inir gomlu
fjarðamenn væri þrælar Siðdróttins?"
"Nei, þat er ekki mogulegt," segir Víga-Óbívan. "Jóði, ok Kvæggan, ok aðrir
vissi, væri þat satt."
"Augu þeira eru blind," segir Dúkú, "Í inu myrkva vatni Urðar brunns, frændi
minn. Hundruð jarla hér í landi eru þrælir Siðdróttins Siðíusar."
"Ek trúi eigi orðum þínum," segir Víga-Óbívan.
"Jarl frá Hálogalandi var bandamaðr Siðíusar dróttins. En tíu árum síðan,
sveik Siðíus hann. Hann kom til mín, ok hann sótti hjálp frá mér ok sagði
mér allt, er var komit fyrir," segir Dúkú. "Þú hlýtr at koma saman með mér,
Víga-Óbívan - saman munum vit eyða Siðunum."
"Ek skal aldrigi standa saman með þér, Dúkú," segir Víga-Óbívan. "Sem þú
stóðst ekki með ættfoður várum Jóða."
Dúkú gekk út, en sagði, at honum þótti mikils erfiðis at væni, ef
Víga-Óbívan leysti.
Fred and Grace Hatton
Hawley Pa