"Eptir gekk þat," kvað Jóðí, "er mér bauð hugr um, at þeir myndi engir
sigrfor fara, er borðusk við Falfaðin eldingaflug norðr á Mori. En slíkt
sama mun þat vera satt, at Falfaðinn mun verða at miklum skaða mínum
frændum. En þú, Dúkú, munt ráða vilja athofnum þínum. Ekki óttumk ek þat,
þóttú komir í sveit með hirðmonnum Falfaðins, at eigi þykkir þú hlutgengr
eða jafn inum fremstum í ollum mannraunum. Varask þú þat, at eigi ætlir þú
hóf fyrir þér eða keppisk við þér meiri menn. En eigi muntu fyrir vægja at
heldr."
Síðan gerðisk Dúkú handgenginn konungi ok gekk þar í hirðlog.
Dúkú átti einn son. Hét hann Kvæggan. Kvæggan var þá átján vetra gamall,
mannvænn ok gørviligr. Hann var gleðimaðr mikill, orr ok ákafamaðr mikill í
ollu ok inn mesti kappsmaðr. Var hann vinsæll af ollum monnum.
Jóði spurði svikráð Dúkús, sonar síns. Varð hann hryggr við þessi tíðendi,
svá at hann lagðist í rekkju af harmi ok elli. Kvæggan kom opt til hans ok
talði fyrir honum, bað hann hressa sik, sagði, at allt var annat athæfiligra
en þat at auvirðask ok leggjask í kor. "Er hitt heldr ráð, at vit takim oss
landskosti ok bústaði á Íslandi. Máttu menn þar nema sér lond ókeypis ok
velja bústaði." Staðfestisk þat helzt um ráðagerð þeira, at þeir myndi
bregða búi sínu ok fara af landi á brott.
Snimma um várit bjuggu þeir Jóði skip sín. Þeir hofðu mikinn skipakost ok
góðan, bjuggu tvá knorru mikla ok hofðu á hvárum þrjá tigu manna, þeira er
liðfærir váru, ok um fram konur ok ungmenni. Þeir hofðu með sér lausafé
allt, þat er þeir máttu með komask, en jarðir þeira þorði engi maðr at kaupa
fyrir ríki konungs.
En er þeir váru búnir, þá sigldu þeir í brott. Þeir sigldu í eyjar þær, er
Færeyjar heita. Á þeiri ey, er hét Dagóba, gekk Jóði á brott ok kom aldrigi
aptr til skips. Kvæggan ferr þangat at leita, ok var Jóði allr í brautu.
Skipaði þá Kvæggan til at leita hans, ok fundu þeir hann eigi.