Jóði sagði, at þat var hans hugboð, - "at vit feðgar munim ekki bera gæfu
til þessa konungs, ok mun ek ekki fara á fund hans. En ef Dúkú kømr heim í
sumar, þá mun hann auðbeðinn þessar farar ok svá at gerask konungs maðr.
Segðu svá konungi, at ek mun vera vinr hans ok alla menn, þá er at mínum
orðum láta, halda til vináttu við hann. Ek mun ok halda inu sama um stjórn
ok umboð af hans hendi sem áðr hafða ek af fyrra konungi, ef konungr vill,
at svá sé, ok enn síðar sjá, hversu semsk með oss konungi."
Síðan fór Maul aptr til konungs ok sagði honum, at Jóði myndi senda honum
son sinn, ok sagði, at sá var betr til fallinn, er þá var eigi heima. Lét
konungr þá vera kyrrt.
Dúkú Jóðason ok Meis Vindússon kómu um haustit heim ór víking. Fór Dúkú til
foður síns.
Taka þeir feðgar þá tal sín í milli. Spyrr Dúkú eptir, hvat verit hefir í
erendum þeira manna, er Falfaðinn sendi þangat. Jóði sagði, at konungr hafði
til þess orð sent, at Jóði skyldi gerast maðr hans eða sonr hans.
"Hvernig svaraðir þú?" kvað Dúkú.
"Ek sagða svá, sem mér var í hug, at ek mynda aldri ganga á hond Falfaðni
konungi ok svá myndir þú gera, ef ek skylda ráða. Ætla ek, at þær lykðir
muni á verða, at vit munim aldrtila hljóta af þeim konungi."
"Þá verðr allmjok á annan veg," sagði Dúkú, "en mér segir hugr um, því at ek
ætla mik skulu af honum hljóta inn mesta frama, ok til þess em ek fastráðinn
at fara á fund konungs ok gerask hans maðr, ok þat hefi ek sannspurt, at
hirð hans er skipuð afreksmonnum einum. Þykkir mér þat allfýsiligt at koma í
þeira sveit, ef þeir vilja við mér taka. Eru þeir menn haldnir miklu betr en
allir aðrir í þessu landi. Er mér svá frá sagt konungi, at hann sé inn
mildasti af fégjofum við menn sína ok eigi síðr þess orr at gefa þeim
framgang ok veita ríki þeim, er honum þykkja til þess fallnir. En mér spyrst
á þann veg til um alla þá, er bakverpask vilja við honum ok þýðask eigi hann
með vináttu, sem allir verði ekki at manna, stokkva sumir af landi á brott,
en sumir gerask leigumenn. Þykkir mér þat undarligt, faðir, um svá vitran
mann sem þú ert ok metnaðargjarnan, er þú vildir eigi með þokkum taka
vegsemð þá, er konungr bauð þér. En ef þú þykkisk vera forspár um þat, at
vér munim hljóta af konungi þessum ófarnað ok hann muni vilja vera várr
óvinr, hví fórtu eigi þá til orrostu í móti honum með konungi þeim, er þú
ert áðr handgenginn? Nú þykkir mér þat ósomiligast at vera hvárki vinr hans
né óvinr."
Fred and Grace Hatton
Hawley Pa