2. kafli

Á ofanverðum dögum Konofogors kom skip í Leiruvog. Þar voru á írskir menn.
Maður hét Andríður, ungur og ókvongaður, mikill og sterkur. Þar var á kona
sú er hét Esja, ekkja og mjög auðig. Sá maður er nefndur Kolli er þar var á
skipi með þeim. Helgi tók við þeim öllum. Kolla setti hann niður í
Kollafjörð en með því að Örlygur var gamall og barnlaus þá gaf hann upp land
og bú og tók Esja við. Settist hún þá að Esjubergi. Allir þessir menn voru
kallaðir skírðir en þó var það margra manna mál að Esja væri forn í brögðum.
Andríður fór um veturinn til vistar til Hofs. Var þar þá fóstbræðralag og
með sonum Helga.

Andríður bað Helga fá sér bústað og kvonfang. Hann hafði auð fjár. Þá var
skógi vaxið allt Kjalarnes svo að þar aðeins var rjóður er menn ruddu til
bæja eða vega. Braut mikil var rudd eftir holtunum frá Hofi. Þangað riðu
þeir Helgi og Andríður um vorið.

Og er þeir komu út á holtið þá mælti Helgi: "Hér við eg Andríður," sagði
hann, "gefa þér jörð og að þú reisir hér bæ. Mér þykir sem þeir synir mínir
vilji að þér sitjið nær."

Eftir það reisti Andríður bæ í brautinni og kallaði Brautarholt því að
skógurinn var svo þykkur að honum þótti allt annað starfameira. Andríður
setti þar reisulegt bú saman.

Maður hét Þormóður. Hann bjó í Þormóðsdal. Með honum var systir hans er
Þuríður hét. Hún var fríð sýnum og auðig að fé. Þessar konu bað Helgi til
handa Andríði og þessi konu var honum heitið. Þetta sumar var og heitið
Þorgrími Helgasyni Arndísi dóttur Þórðar Skeggjasonar af Skeggjastöðum og
voru brullaupin bæði saman að Hofi og var veitt með hinu mesta kappi. Var
þar og allfjölmennt.

Eftir boðið fór Þuríður í Brautarholt og tók við búi fyrir innan stokk. Var
það brátt auðsætt að hún var mikill skörungur. Þau höfðu mart ganganda fjár
og gekk allt nær sjálfala úti í skóginum um nesið. Þetta haust var honum
vant kvígu þrevetrar myrkrar. Hún hét Mús. Þessi kvíga fannst þrem vetrum
síðar á nesi því er liggur til vesturs undan Brautarholti og hafði hún þá
með sér tvo dilka, annan veturgamlan en annan sumargamlan. Því kölluðu þeir
það Músarnes. Fred and Grace Hatton
Hawley Pa