Í þenna tíma komu þeir Kári og Kolbeinn og Dagviður hvíti til Hrosseyjar
öllum á óvart og gengu upp þegar á land en nokkurir menn gættu skips. Kári
og þeir félagar gengu upp til jarlsbæjarins og komu að höllinni um drykkju.
Bar það saman og þá var Gunnar að að segja söguna en þeir Kári hlýddu til á
meðan úti. Þetta var jóladaginn sjálfan.
Sigtryggur konungur spurði: "Hversu þoldi Skarphéðinn í brennunni?"
"Vel fyrst lengi," sagði Gunnar, "en þó lauk svo að hann grét."
Og um allar sagnir hallaði hann mjög til en ló víða frá.
Kári stóðst þetta eigi. Hljóp hann þá inn með brugðnu sverði og kvað vísu
þessa:
Hrósa hildar fúsir,
hvað hafa til fregið skatnar
hve, ráfáka, rákum?
rennendr Níals brennu.
Varðat veiti-Njörðum
víðeims að það síðan,
hrátt gat hrafn að slíta
hold, slælega goldið.
Þá hljóp hann innar eftir höllinni og hjó á hálsinn Gunnari Lambasyni og svo
snart að höfuðið fauk upp á borðið fyrir konunginn og jarlana. Urðu borðin í
blóði einu og svo klæðin jarlanna.
Sigurður jarl kenndi manninn þann er vegið hafði vígið og mælti: "Takið þér
Kára og drepið hann."
Kári hafði verið hirðmaður Sigurðar jarls og var allra manna vinsælastur og
stóð engi upp að heldur þó að jarl ræddi um.
Kári mælti: "Það munu margir mæla herra að eg hafi þetta verk fyrir yður
unnið að hefna hirðmanns yðvars."
Flosi mælti: "Ekki gerði Kári þetta um sakleysi því að hann er í engum
sættum við oss. Gerði hann það að sem hann átti."
Kári gekk í braut og varð ekki eftir honum gengið. Fór Kári til skips síns
og þeir félagar. Var þá veður gott. Sigldu þeir suður til Kataness og fóru
upp í Þrasvík til göfugs manns er Skeggi hét og voru með honum mjög lengi.
Þeir í Orkneyjum hreinsuðu borðin og báru út hinn dauða. Jarli var sagt að
þeir hefðu siglt suður til Skotlands.
Sigtryggur konungur mælti: "Þessi var herðimaður mikill fyrir sér er svo
rösklega vann að og sást ekki fyrir."
Sigurður jarl svaraði: "Engum manni er Kári líkur í hvatleik sínum og
áræði."
Flosi tók nú til og sagði söguna frá brennunni. Bar hann öllum vel og var
því trúað.