Thanks to Brian and LN we can dispense with the rest of Kari's verses!
Bless you both!
Grace
Þá varð hlátur mikill.
Snorri goði brosti að og kvað þetta fyrir munni sér svo þó að margir heyrðu:
Vel kann Skafti skilja,
skaut Ásgrímr spjóti.
Villat Hólmsteinn flýja,
vegr Þorketill nauðigr.
Hlógu menn nú allmjög.
Hallur af Síðu mælti: "Allir menn vita hvern harm eg hefi beðið um lát Ljóts
sonar míns. Munu það margir ætla að hann muni dýrstur ger af þeim mönnum er
hér hafa látist. En eg vil það vinna til sátta manna að leggja son minn
ógildan og ganga þó til að veita þeim bæði tryggðir og grið er mínir
mótstöðumenn eru. Bið eg þig Snorri goði og aðra hina bestu menn að þér
komið því til leiðar að sættir verði með oss."
Síðan settist Hallur niður og var ger að máli hans mikill rómur og góður og
lofuðu allir mjög hans góðgirnd.
Snorri goði stóð þá upp og talaði langt erindi og snjallt og bað Ásgrím og
Gissur og aðra þá menn er fyrir málum voru þaðan að, að þeir skyldu sættast.
Ásgrímur mælti: "Það ætlaði eg þá er Flosi reið heim að mér að eg mundi við
hann aldrei sættast en nú vil eg, Snorri goði, sættast fyrir orð þín og
annarra vina vorra."
Slíkt hið sama mæltu þeir Þorleifur krákur og Þorgrímur hinn mikli að þeir
mundu sættast og fýstu í öllu Þorgeir skorargeir bróður sinn að sættast en
hann skarst undan og kvaðst aldrei við Kára skyldu skiljast.
Þá mælti Gissur hvíti: "Nú má Flosi sjá sinn kost hvort hann vill sættast
til þess að sumir séu utan sætta."
Flosi kveðst sættast vilja "og þykir mér því betur," segir hann, "er eg hefi
færri góða menn í móti mér."