Þá mælti Þórhallur við Ásgrím föður sinn: "Þar er hann Skafti Þóroddsson nú
faðir."
Ásgrímur mælti: "Sé eg það frændi."
Skaut hann þá spjóti til Skafta og kom fyrir neðan það er kálfi var
digrastur og svo í gengum báða fæturna. Skafti féll við skotið og fékk eigi
upp staðið. Fengu þeir það eina ráðs tekið er hjá voru að þeir drógu Skafta
inn í búð sverðskriða nokkurs flatan.
Þeir Ásgrímur gengu þá að svo fast að Flosi og hans menn hrukku undan suður
með ánni til Möðruvellingabúðar. Þar var maður úti hjá búð nokkurri er Sölvi
hét. Hann sauð í katli miklum og hafði þá upp fært úr katlinum en vellan var
sem áköfust. Sölvi gat að líta hvar þeir flýðu Austfirðingarnir og voru þá
komnir mjög svo þar gegnt.
Hann mælti þá: "Hvort munu þessir allir ragir Austfirðingarnir er hér flýja?
Og jafnvel rennur hann Þorkell Geitisson og er allmjög logið frá honum er
margir hafa það sagt að hann væri hugur einn en nú rennur engi harðara en
hann."
Hallbjörn hinn sterki var þar nær staddur og mælti: "Eigi skalt þú það eiga
til að segja að vér séum allir ragir" og þreif til hans og brá honum á loft
og rak hann að höfði í soðketilinn. Dó Sölvi þegar. Var þá og sótt að
Hallbirni og varð hann þá undan að leita.
Flosi skaut spjóti til Brúna Hafliðasonar og kom á hann miðjan og varð það
hans bani. Hann var í liði Guðmundar hins ríka. Þorsteinn Hlennason tók
spjótið úr sárinu og skaut aftur að Flosa og kom á fótinn og fékk hann sár
mikið og féll við. Hann stóð upp þegar. Hörfuðu þeir þá til
Vatnsfirðingabúðar.
Þeir Ljótur og Hallur gengu þá austan yfir á með flokk sinn allan. Og þá er
þeir komu á hraunið var skotið spjóti úr liði Guðmundar hins ríka og kom það
á Ljót miðjan. Féll hann þegar dauður niður og varð aldrei uppvíst hver
þetta víg hafði vegið.