Hjalti spurði Kára hvar Njáll mundi undir liggja en Kári vísaði þeim til og
var þar mikilli ösku af að moka. Þar fundu þeir undir húðina og var sem hún
væri skorpnuð við eld. Þeir tóku upp húðina og voru þau bæði óbrunnin undir.
Allir lofuðu guð fyrir það og þótti stór jartegn í vera. Síðan var tekinn
sveinninn er legið hafði í millum þeirra og var af honum brunninn fingurinn
einn er hann hafði rétt upp undan húðinni. Njáll var út borinn og svo
Bergþóra. Síðan gengu til allir menn að sjá líkami þeirra.
Hjalti mælti: "Ekki mun mér um þetta einarðarfátt verða. Líkami Bergþóru
þykir mér að líkindum og þó vel. En líkami Njáls og ásjóna sýnist mér svo
bjartur að eg hefi engis dauðs manns líkama séð jafnbjartan."
Allir sögðu að svo var. Þá leituðu þeir Skarphéðins. Þar vísuðu heimamenn
til sem þeir Flosi heyrðu að vísan var kveðin og var þar þekjan fallin að
gaflinum og þar mælti Hjalti að til skyldi grafa. Síðan gerðu þeir svo og
fundu þar líkama Skarphéðins og hafði hann staðið upp við gaflhlaðið og voru
brunnir fætur af honum mjög svo neðan til knjá en allt var annað óbrunnið á
honum. Hann hafði bitið á kampinum. Augu hans voru opin og óþrútin. Hann
hafði rekið öxina í gaflhlaðið svo fast að gengið hafði allt upp á miðjan
fetann og var hún ekki af því dignuð. Síðan var hann út borinn og öxin.
Hjalti tók upp öxina og mælti: "Þetta er fágætt vopn og munu fáir bera
mega."
Kári mælti: "Sé eg mann til hver bera skal öxina."
"Hver er sá?" segir Hjalti.
"Þorgeir skorargeir," segir Kári, "sá er eg ætla nú mestan mann í þeirri ætt
vera."
Þá var Skarphéðinn færður af klæðum því að þau voru ekki brunnin. Hann hafði
lagið hendur sínar í kross og á ofan hina hægri. Díla fundu þeir á honum í
millum herðanna en annan á bringunni og var hvortveggi brenndur í kross og
ætluðu menn að hann mundi sig sjálfur brennt hafa. Allir menn mæltu það að
betra þætti hjá Skarphéðni dauðum en þeir ætluðu því að engi maður hræddist
hann.
Fred and Grace Hatton
Hawley Pa