Flosi spyr víg Höskulds mágs síns og fær honum það mikillar áhyggju og reiði
og var hann þó vel stilltur. Honum var sagður málatilbúnaður sá sem hafður
hafði verið eftir víg Höskulds og lét hann sér fátt um finnast. Hann sendi
orð Halli af Síðu mági sínum og Ljóti syni hans að þeir skyldu fjölmenna
mjög til þings. Ljótur þótti best höfðingjaefni austur þar. Honum var það
fyrir spáð ef hann riði þrjú sumur til þings og kæmi hann heill heim að þá
mundi hann verða mestur höfðingi í ætt sinni og elstur. Hann hafði þá riðið
eitt sumar til þings en nú ætlaði hann annað. Flosi sendi orð Kol
Þorsteinssyni og Glúmi syni Hildis hins gamla, Geirleifi syni Önundar
töskubaks og Móðólfi Ketilssyni og riðu þeir allir til móts við Flosa.
Hallur hét og að fjölmenna mjög.
Flosi reið þar til er hann kom í Kirkjubæ til Surts Ásbjarnarsonar. Þá sendi
Flosi eftir Kolbeini Egilssyni bróðursyni sínum og kom hann þar.
Þaðan reið hann til Höfðabrekku. Þar bjó Þorgrímur skrauti son Þorkels hins
fagra.
Flosi bað hann ríða til alþingis með sér en hann játaði ferðinni og mælti
til Flosa: "Oftar hefir þú glaðari verið bóndi en nú og er þó nokkur vorkunn
á þó að svo sé."
Flosi mælti: "Það hefir nú víst að hendi borið er eg mundi gefa til mikla
mína eigu að það hefði eigi fram komið. Er illu korni til sáið enda mun illt
af gróa."
Þaðan reið hann um Arnarstakksheiði og á Sólheima um kveldið. Þar bjó
Löðmundur Úlfsson. Hann var vinur Flosa mikill. Flosi var þar um nóttina. En
um morguninn reið Löðmundur með honum í Dal og voru þar um nótt. Þar bjó
Runólfur son Úlfs aurgoða.