Þorsteinn bað gera kistur að líkum þeirra er önduðust og færa til skips og
búa þar um "því að eg vil láta flytja til Eiríksfjarðar að sumri öll líkin."

Nú er þess skammt að bíða að sótt kemur í híbýli Þorsteins og tók kona hans
sótt fyrst er hét Grímhildur. Hún var ákaflega mikil og sterk sem karlar en
þó kom sóttin henni undir. Og brátt eftir það tók sóttina Þorsteinn
Eiríksson og lágu þau bæði senn og andaðist Grímhildur kona Þorsteins
svarta.

En er hún var dauð þá gekk Þorsteinn fram úr stofunni eftir fjöl að leggja á
líkið. Guðríður mælti þá: "Vertu litla hríð í brott Þorsteinn minn," segir
hún.

Hann kvað svo vera skyldu.

Þá mælti Þorsteinn Eiríksson: "Með undarlegum hætti er nú um húsfreyju vora
því að nú örglast hún upp við ölnboga og þokar fótum sínum frá stokki og
þreifar til skúa sinna."

Og í því kom Þorsteinn bóndi inn og lagðist Grímhildur niður í því og
brakaði þá í hverju tré í stofunni. Nú gerir Þorsteinn kistu að líki
Grímhildar og færði í brott og bjó um. Hann var bæði mikill maður og sterkur
og þurfti hann þess alls áður hann kom henni burt af bænum.

Nú elnaði sóttin Þorsteini Eiríkssyni og andaðist hann. Guðríður kona hans
kunni því lítt. Þá voru þau öll í stofunni. Guðríður hafði setið á stóli
frammi fyrir bekknum er hann hafði legið Þorsteinn bóndi hennar. Þá tók
Þorsteinn bóndi Guðríði af stólinum í fang sér og settist í bekkinn annan
með hana gegnt líki Þorsteins og taldi um fyrir henni marga vega og huggaði
hana og hét henni því að hann mundi fara með henni til Eiríksfjarðar með
líki Þorsteins bónda hennar og förunauta hans.

"Og svo skal eg taka hingað hjón fleiri," segir hann, "þér til huggunar og
skemmtanar."

Hún þakkaði honum.
Fred and Grace Hatton
Hawley Pa